Έχω χαθεί από το blog. Ο χρόνος είναι ανύπαρκτος.
Χτες όμως άκουσα αυτό το τραγούδι που λέει "αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα" και θυμήθηκα τη θεία μου τη Μαριέττα.
Γειάαααααααα σου θεία Μαριέτταααααααα!!!!!
Πως είναι εκεί πάνω;
Περνάς καλά;
Σε αφήνουν να τρως γλυκά;
Έχει ΘΑΛΑΣΣΑ;
ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ;
ΜΠΑΝΙΑ;
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ;
ΒΟΛΤΕΣ;
Αν δεν περνάς καλά θα πάω στο ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟ να του σπάσω τα μούτρα!
Εδώ είμαστε στην ίδια μαλακία όπως παλιά.
ΘΑ ΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ.
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΠΑΣΑ ΤΟΤΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟΥ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΜΕ ΤΟ 166 ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΙΠΕ "ΖΑΧΑΡΟ ΕΧΕΙΣ ΜΟΝΟ; ΖΑΧΑΡΟ ΕΙΧΕΣ ΜΟΝΟ. ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ!"
Χαίρομαι που κάναμε μαζί το τελευταίο σου μπάνιο αλλά λυπάμαι που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι σ΄ αγαπώ και ας είσαι γκρινιάρα.
ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ πως θα με πας μόλις έρθω εκεί πάνω στο καλύτερο μέρος για μπάνιο, ψάρι και ηλιοβασίλεμα!
ΑΝΤΕ
ΚΑΛΗΝ ΑΝΤΑΜΩΣΗ
ΦΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ
ΠΕΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΘΗΚΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΚΟΜΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΣΥΧΟΣ
Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007
Κα ΜΠΛΑΜΠΛΙΔΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΩ
1/7/07
ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΑ LIVE...
ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
ΚΑΠΩΣ ΤΗΣ ΤΟ ΦΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ...
Credit παιδί μου, το πρόβλημα με τα λούμπεν στοιχεία είναι ότι απλώς είναι στο περιθώριο και μένουν πάντα εκεί, δεν κάνουν επανάσταση ποτέ ούτε συμμετέχουν στις επαναστάσεις γιατί δεν έχουν ταξική συνείδηση. Είναι συνέχεια στην απέξω δηλαδή.
Η ιστορία γράφεται από όλους τους άλλους...
Την τρέλλα μου της λέω και το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, η ΜΟΝΜΑΡΤΗ του ΠΙΚΑΣΟ, ο ΘΕΙΟΣ μου ο ΝΙΚΟΣ τι είναι όλα αυτά αν όχι επανάσταση;
Αυτά είναι μόδες Credit παιδί μου, μόδες....
Έτσι μας βλέπουνε εμάς που δεν αφομοιωνόμαστε (εντελώς) με το σύστημα οι απομέσα...
Κάτι ρομαντικοί τύποι που δεν συμμετέχουν στη γραφή της ιστορίας...
The story of my life reviewed in two sentences by HER MAJESTY Prof. Blablidou the queen of lie and diaplocation.
Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα.
Οι ρομαντικές, μικροαστικές, καθημερινές σαχλοεπαναστάσεις μου όντως είναι απλώς λούμπεν. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να κοιμάμαι ήσυχη, να απευθύνονται σε μένα όταν θέλουν μια δουλειά καλά και να με αποκλείουν από τις λήψεις αποφάσεων γιατί θα τα πω λούμπεν καθαρά σε όλους...
Ξεκίνησα να το γράψω στο blog στις 14 Ιουνίου όταν έγινε αλλά είχα βαρειά καρδιά και το παράτησα.
Με πίκρανε η γεύση της ήττας...
Τώρα μου πέρασε λίγο...
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΑΣ ΜΑΝΤΑΜ...
(ακόμα και αυτή η έκφραση είναι ένας λούμπεν τρόπος να εκφραστεί κανείς....ωωωωωωωωχ)
ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΑ LIVE...
ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
ΚΑΠΩΣ ΤΗΣ ΤΟ ΦΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ...
Credit παιδί μου, το πρόβλημα με τα λούμπεν στοιχεία είναι ότι απλώς είναι στο περιθώριο και μένουν πάντα εκεί, δεν κάνουν επανάσταση ποτέ ούτε συμμετέχουν στις επαναστάσεις γιατί δεν έχουν ταξική συνείδηση. Είναι συνέχεια στην απέξω δηλαδή.
Η ιστορία γράφεται από όλους τους άλλους...
Την τρέλλα μου της λέω και το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, η ΜΟΝΜΑΡΤΗ του ΠΙΚΑΣΟ, ο ΘΕΙΟΣ μου ο ΝΙΚΟΣ τι είναι όλα αυτά αν όχι επανάσταση;
Αυτά είναι μόδες Credit παιδί μου, μόδες....
Έτσι μας βλέπουνε εμάς που δεν αφομοιωνόμαστε (εντελώς) με το σύστημα οι απομέσα...
Κάτι ρομαντικοί τύποι που δεν συμμετέχουν στη γραφή της ιστορίας...
The story of my life reviewed in two sentences by HER MAJESTY Prof. Blablidou the queen of lie and diaplocation.
Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα.
Οι ρομαντικές, μικροαστικές, καθημερινές σαχλοεπαναστάσεις μου όντως είναι απλώς λούμπεν. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να κοιμάμαι ήσυχη, να απευθύνονται σε μένα όταν θέλουν μια δουλειά καλά και να με αποκλείουν από τις λήψεις αποφάσεων γιατί θα τα πω λούμπεν καθαρά σε όλους...
Ξεκίνησα να το γράψω στο blog στις 14 Ιουνίου όταν έγινε αλλά είχα βαρειά καρδιά και το παράτησα.
Με πίκρανε η γεύση της ήττας...
Τώρα μου πέρασε λίγο...
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΑΣ ΜΑΝΤΑΜ...
(ακόμα και αυτή η έκφραση είναι ένας λούμπεν τρόπος να εκφραστεί κανείς....ωωωωωωωωχ)
Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007
I want to be a bus driver
Εδώ και κάνα μήνα έχω αγοράσει μια σαλιάρα του μπέμπουρα που γράφει "I want to be a bus driver".
Από την πρώτη στιγμή που την είδα μου ρθε μια ξινίλα με το όνειρο του να γίνει ο φορών τη σαλιάρα οδηγός λεω- λεωφορείου.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, είναι αμερικάνικο προϊόν.
Ένας κοκκινομάλλης πιτσιρίκος σε κάτι ξεχασμένες επίπεδες εκτάσεις στην Αϊόβα, μένει σε ένα σπίτι που το κοντινότερό του κτίριο απέχει όσο η μέση απόσταση των νησιών στο Αιγαίο. Κάθε πρωί περνάει το σχολικό και τον παίρνει. Ο οδηγός είναι ο Θεός ο ίδιος. Περνάει και συνδέει τον πιτσιρικά με τον έξω κόσμο! Του φέρνει τους φίλους του!
I want to be a bus driver mom!
Έτσι και στην Ελλάδα πει παιδί ότι θέλει να γίνει οδηγός λεω- λεωφορείου θα το πετάξει η μάνα του στη λεω- λεωφόρο. Επιτρέπονται κατά σειρά προτίμησης από γονείς μόνο τα κάτωθι επαγγέλματα:
1. ΓΙΑΤΡΟΣ (με κεφαλαία)
2. ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (με bold γράμματα για τη στιβαρότητα του επαγγέλματος αααααααα)
3. Κάτι που να έχει σχέση με οικονομικά (με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση)
4. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΑΣ (ας ας ας - Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ)
5. Κάτι που να σε δείχνει η τηλεόραση (με αυτή τη διατύπωση)
Ωρε μανούλα μ να χαρώ ιγώ επαγγελματικά γονεϊκά όνειρα!!!!!
Αλλά και τα ίδια τα πιδιά σίμερις τα ίδια επαγγέλματα επιλέγουν. Αλλά ανάστροφα. Με σειρά από το 5 στο 1. Ουαααχαααα!
Την τρέλλα μου το καθημερινό σχεδόν σιδέρωμα σαλιάρων μου την έχει δώσει.
Η άλλη πάλι έχει πάνω μια γελάδα και γράφει I love my gradpa.
Μα τι διάλα παίρνουνε οι designers σαλιάρων την ώρα που σχεδιάζουνε;
Φτιάξτε ρε κουμπάροι μια που να γράφει I hate saliares, ξέρω γω I am a baby pig, I want to be a great fucker, I need to pee, I fall asleep, I go to bed, Goodnight...
Την τρελλα μου ...όλα εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι;
Από την πρώτη στιγμή που την είδα μου ρθε μια ξινίλα με το όνειρο του να γίνει ο φορών τη σαλιάρα οδηγός λεω- λεωφορείου.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, είναι αμερικάνικο προϊόν.
Ένας κοκκινομάλλης πιτσιρίκος σε κάτι ξεχασμένες επίπεδες εκτάσεις στην Αϊόβα, μένει σε ένα σπίτι που το κοντινότερό του κτίριο απέχει όσο η μέση απόσταση των νησιών στο Αιγαίο. Κάθε πρωί περνάει το σχολικό και τον παίρνει. Ο οδηγός είναι ο Θεός ο ίδιος. Περνάει και συνδέει τον πιτσιρικά με τον έξω κόσμο! Του φέρνει τους φίλους του!
I want to be a bus driver mom!
Έτσι και στην Ελλάδα πει παιδί ότι θέλει να γίνει οδηγός λεω- λεωφορείου θα το πετάξει η μάνα του στη λεω- λεωφόρο. Επιτρέπονται κατά σειρά προτίμησης από γονείς μόνο τα κάτωθι επαγγέλματα:
1. ΓΙΑΤΡΟΣ (με κεφαλαία)
2. ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (με bold γράμματα για τη στιβαρότητα του επαγγέλματος αααααααα)
3. Κάτι που να έχει σχέση με οικονομικά (με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση)
4. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΑΣ (ας ας ας - Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ)
5. Κάτι που να σε δείχνει η τηλεόραση (με αυτή τη διατύπωση)
Ωρε μανούλα μ να χαρώ ιγώ επαγγελματικά γονεϊκά όνειρα!!!!!
Αλλά και τα ίδια τα πιδιά σίμερις τα ίδια επαγγέλματα επιλέγουν. Αλλά ανάστροφα. Με σειρά από το 5 στο 1. Ουαααχαααα!
Την τρέλλα μου το καθημερινό σχεδόν σιδέρωμα σαλιάρων μου την έχει δώσει.
Η άλλη πάλι έχει πάνω μια γελάδα και γράφει I love my gradpa.
Μα τι διάλα παίρνουνε οι designers σαλιάρων την ώρα που σχεδιάζουνε;
Φτιάξτε ρε κουμπάροι μια που να γράφει I hate saliares, ξέρω γω I am a baby pig, I want to be a great fucker, I need to pee, I fall asleep, I go to bed, Goodnight...
Την τρελλα μου ...όλα εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι;
Σάββατο 9 Ιουνίου 2007
Είμαι λέει λούμπεν
Έτσι μου είπε πάλι, δεύτερη φορά μετά από 5 χρόνια, η καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Κα Μπλαμπλίδη.
Ως συνήθως περίμενα μισή ώρα για να της μιλήσω και άκουσα και όλα τα τηλεφωνήματα μπλα μπλα μπλα που έκανε, όπου και θημήθηκα πάλι το μεγαλείο της έννοιας της Πανεπιστημιακής διαπλοκής.
Και μετά άρχισε να μου περιγράφει μπλα μπλα μπλα το πλαίσιο της συνεργασίας μας.
Και εγώ έκανα της παρατηρήσεις μου:
Αυτή η δουλειά δε βγαίνει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και το θέμα δεν είναι να είμαστε μόνο παραγωγικοί αλλά να έχουμε και ποιότητα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο διάσημο θέμα όπως αυτό και πρέπει να βρούμε και άλλον συνεργάτη πιο θεωρητικής ειδικότητας για να καλύψει τα θέματα στα οποία εμείς έχουμε μάυρα μεσάνυχτα κλπ.
Ως συνήθως δεν άκουσε τίποτα.
Τα ξαναείπα με άλλα λόγια.
Επανέλαβε το πλάνο μπλα μπλα μπλα.
Τα ξαναείπα.
Επανέλαβε το πλάνο, μπλα μπλα μπλα αδιαφορώντας για τα πάντα.
Και ενώ μιλούσε πια και είχα αποκάμει είπα το τραγουδιστά το γνωστό:
"Τρί-α παι-διά, τρια παιδιά Βολιώ-τικαααα,
μας κλέψαν την Αννούλα, Σαρακατσάνισσαααα".
Και τότε μου την απέδωσε πάλι την αγαπημένη ταμπέλα:
"Σταμάτα παιδί μου αυτή τη λούμπεν συμπεριφορά".
Εγώ όμως την είχα ετοιμάσει την ατάκα πριν από πέντε χρόνια όταν με είχε ξαναπεί λούμπεν και είχα μείνει σύξυλη...Ούτε λούμπεν δεν ήξερα τι θα πει τότε ούτε ότι είναι ορολογία του Μάρξ. Η Κα Μπλαμπλίδη όμως ως γνήσιο τέκνο της εξαίσιας φάρας των αριστερών της γενιάς του Πολυτεχνείου, που σήμερα είναι η προσωποποίηση της απάτης, της συντήρησης και της ντροπής τα ξέρει μπλα μπλα μπλα αυτά. Απευθύνθηκα λοιπόν τότε σε ένα φοιτητοπατέρα που είχαμε στη σχολή παλιά και πήρα μια διαφώτιση πρώτης τάξεως.
Και της την είπα την ατάκα:
"Ε μα βέβαια, Κυρία Μπλαμπλίδη, σύμφωνα με το Μαρξ, σε περιβάλλον κοινωνικής παρακμής η μπουρζουαζία λουμπενοποιείται".
Χε χε χε χε χε τσαντίστηκε και με ρώτησε τι εννοώ και φυσικά εγώ είπα ότι έκανα λούμπεν πλακίτσα όπως συνήθως...
Αυτός ο τρόπος, της λούμπεν πλακίτσας είναι ο μόνος τρόπος που έχω να τους τα λέω κατάμουτρα για να μην σαπίζουνε μέσα μου.
Αν δεν ήμουνα λούμπεν, θα χα τώρα μια πολύ ωραία μεγάλη καρέκλα σε ένα πολύ ωραίο γραφείο με γραμματέα και κόκκινο τηλέφωνο για τις διαπλοκές.
Δεν μπορώ να τσακωθώ μαζί τους γιατί έχω ανάγκη από δουλειές.
Αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε σε ποιά μεριά είμαστε γιατί χανόμαστε...
Για την ορολογία του λούμπεν από το διαδίκτυο:
"Μαρξιστικός όρος που δηλώνει τα ξεπεσμένα, εξαθλιωμένα και εκφυλισμένα μικροαστικά και προλεταριακά στοιχεία, που έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση και ζουν στο περιθώριο (οι ζητιάνοι, οι αλήτες, οι εξαθλιωμένοι, τα εγκληματικά στοιχεία κ.λπ.). Ο όρος λούμπεν προέρχεται από τη γερμανική λέξη lumpen (= ράκος, κουρέλι)".
"Η έννοια του λούμπεν είναι μια έννοια αρκετά χρησιμοποιημένη στην μαρξιστική φιλολογία αλλά πολύ λίγο μελετημένη. Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται όχι για να ορίσει ένα κοινωνικό στρώμα συγκεκριμένο, όλα ο,τι περισσεύει απ όλες τις τάξεις μιας κοινωνίας, ο,τι δεν μπορεί να καταταγεί σε καμία από τις γνωστές κοινωνικές κατηγορίες.
... Ο μοναχικός άνθρωπος, ο κυνηγημένος, ο απροσάρμοστος, οφυλακισμένος, ο στρατιώτης, ο ομοφυλόφιλος, ο καλόγερος, ο άνεργος και γενικά οι άνθρωποι του περιθωρίου και της παρέκκλισης από τον κοινωνικό μέσον όρο, πιστεύω μπορούν να αναγνωρίζονται μέσα στην ιδεολογία του λούμπεν. Η περιθωριακή θέση τους τους επιτρέπει όχι μόνον να έχουν μια συνολική θεώρηση της κοινωνίας, αλλά και να τοποθετούνται όχι απέναντι σε μια τάξη αλλά απέναντι σε μια ταξική κοινωνία. Απ' αυτή την άποψη ο ριζοσπαστισμός του λούμπεν είναι «αταξικός», υπό την έννοια ότι δεν υπηρετεί μια τάξη ούτε στρέφεται εναντίον μιας άλλης τάξης".
Σε αυτό το κείμενο αναφέρεται παρακάτω και η ατάκα μου ε!!!
Τι δε μαθαίνει κανείς με την Κα Μπλαμπλίδη!!!!
Σάββατο 2 Ιουνίου 2007
Η μηχανή κελαϊδίσματος
Μηχανή κελαϊδίσματος (Paul Klee 1922)
Θα μπορούσα να φτιάξω μια ιστορία πάνω στη μηχανή κελαϊδίσματος του Κλέε, αλλά δεν μπορώ.
Είναι τόσο σημαδιακή και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική η ιδέα του, που μένω σκεπτική.
Το ’ασχημο είναι ότι πολλά στη ζωή μας έχουν γίνει σαν τη μηχανή κελαϊδίσματος.
τα σπίτια που ζούμε, η επικοινωνία με τα κινητά, το φαγητό που τρώμε, ο "ελεύθερος χρόνος" μας, τα μικροσπρόθεσμα όνειρά μας και τρομάζω να το σκεφτώ, τα μακροπρόθεσμα όνειρά μας.
Μου θυμίζει λίγο αυτό το στίχο που λέει: "κι αν τα ρουθούνια μου μείνουν μισά, κανένα πρόβλημα θα βάλω χρυσά".
Αλλά το πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι δεν μπορείς να αντισταθείς εύκολα.
Τα πράγματα αλλάζουν αργά, υπόγεια, σαν το κύμα στο βράχο, αλλοιώνονται οι ανάγκες μας και μας φοριούνται τεχνητές.
Πολλές φορές μου διαφεύγει η καθαρή εικόνα και παρασύρομαι.
Ο εχθρός δεν έχει πια πρόσωπο, όπως ο Χίτλερ, ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός.
Είναι σκόρπιος μέσα σε κάθε καθημερινή κίνηση και επαφή.
Και συχνά είναι κανείς πολύ κουρασμένος για να αντισταθεί.
Σαν γλυκός ύπνος έρχεται η αφομοίωση.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007
Για την Αμαλία
«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
