Δεν μου αρέσει να μιλάω σοβαρά για σοβαρά θέματα.΄
Όταν μιλάω για σοβαρά θέματα είτε θα πω μια ιστορία είτε θα ειρωνευτώ είτε θα κάνω πλάκα. Αλλά είναι κάποιες φορές που δεν γίνεται αλλιώς.
Τι με καίει σήμερα; Και εχτές και προχτές δηλαδή.
Η έκφραση "ισότητα των δύο φύλων".
Είναι χαζή γιατί στερείται νοήματος.
Οπότε θα μιλήσω για το νόημα και άσε την έκφραση να κουρεύεται.
Καθώς περνούν τα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι οι άντρες και οι γυναίκες είναι τόσο διαφορετικοί όσο τα τσιουάουα και τα λυκόσκυλα. Δεν είμαι αυτά που λένε "φεμινίστρια" ούτε "παλαιών αντιλήψεων" κλπ. Απλά λυπάμαι βαθύτατα όταν συνειδητοποιώ πόσο μόνη είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει ένα παιδί. Με έναν άντρα που αγαπάει και το παιδί και τη γυναίκα και δεν υπάρχουν προβλήματα μεγάλα στη ζωή τους και στη σχέση τους.
Ένας άντρας δεν μπορεί π.χ. να αφιερώσει το χρόνο που απαιτείται για να ταίσεις ένα παιδάκι ούτε να εφεύρει κόλπα για να το κάνει αυτό. Επίσης μπορεί το παιδάκι να σκοτωθεί δίπλα του και αυτός να μην πάρει είδηση και πολλά άλλα που φαίνεται χαζό να τα καταγράφω αλλά που συνθέτουν μια πραγματικότητα ανελέητα κουραστική για μια γυναίκα.
Δεν γκρινιάζω για τον άντρα μου. Αν δεν ήταν καλός θα εύρισκα καλύτερο (χαλάρωση ε?).
Αλλά όταν μετά από μάχη μιάμισης ώρας σώμα με σώμα με το γιό μου, τα μεσάνυχτα προσεύχομαι στο θεό που δεν πιστεύω "Θεούλη μου κάνε να κοιμηθεί επιτέλους, δεν αντέχω άλλο" και κουτουλάω από τη νύστα και σκέφτομαι ότι κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει, βλέπω πάνω από το πλήθος εκατομμύρια γυναικεία κεφάλια σηκωμένα, με σοβαρό βλέμμα, χωρίς χαμόγελο να με κοιτάζουνε. "Τώρα ξέρεις κι εσύ" μου λένε μόνο. Τέλος πάντων, καλή παρέα είναι κι αυτές.
Εγώ τις κορόϊδευα τις νοικοκυρές και μανάδες. Έλεγα ότι δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους, ότι δεν εξελίσσονται σαν άνθρωποι, δεν δημιουργούν και διάφορα τέτοια ρατσιστικά σχόλια του κόλου. Δυστυχώς όμως για να ανθίσει η Αρχαία Αθήνα, οι δούλοι κάναν τις δουλειές. Μου ρουφάει τη ζωή αυτό το παιδί, όπως ρουφήξαμε και μεις τις μανάδες μας.
Και όποιος ξαναπεί τίποτα για τις νοικοκυρές-μανάδες δηλώνω απερίφραστα ότι αυτές είναι απόψεις για μόμολα, παιδάκια που δεν έχουν τελειώσει ακόμα με την πιπίλα.
Συνεχίζω. Η ισότητα των δύο σκύλων λοιπόν, κάποιοι λένε ότι σημαίνει "ίσες ευκαιρίες" στους σκύλους. Είχα ίσες ευκαιρίες με πέντε άντρες για μια θέση σε ερευνητικό κέντρο. Και είμαι - κατά κοινή ομολογία "καλύτερη" από αυτούς. Φυσικά δεν την πήρα τη θέση.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα από τις φράσεις και τη συμπεριφορά των ανθρώπων ότι δεν προτιμήθηκα και γιατί είμαι γυναίκα. Το να έχει κάποιος μέσο, το περίμενα αλλά αυτό δεν το είχα συναντήσει, μάλλον δεν το είχα αντιληφθεί ποτέ. Μεγάλωσα σαν αγόρι, ζω πάντα πολύ ανεξάρτητα, δεν περίμενα ποτέ ότι θα παντρευτώ και θα γεννήσω, δούλευα πάντα σαν άντρας (και τρώω επίσης σαν άντρας χωρίς να είμαι πολύ χοντρή!!!!!!!).
Τι να κάνεις σε αυτές τις περιπτώσεις; Έθιξα το θέμα ήρεμα - κατόπιν εορτής βέβαια - και όλοι της επιτροπής κρίσης το αρνήθηκαν. Έτσι έμεινα με μια θλίψη μεγάλη. Μαζί με τη θλίψη βέβαια της αποτυχίας, γιατί αυτή η θέση ήταν το όνειρο της ζωής μου.
Συνεχίζω. Πριν από πέντε μήνες έγινα δημόσιος υπάλληλος μέσω ΑΣΕΠ. Λόγω του παιδιού είπα ας αφήσουμε την έρευνα και την επιστήμη για λίγο και ας δούμε τι λέει και το δημόσιο.
"Συγχαρητήρια, για μια γυναίκα είναι εξαιρετική θέση" λένε οι περισσότεροι. Για έναν άντρα θα έλεγαν "Μα καλά με τόσα πτυχία και τόσες ικανότητες και πήγε στο δημόσιο!!!".
Για το δημόσιο θα μιλήσω άλλη φορά....
Εγώ το δημόσιο το πήρα προσωρινά αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι. Για να κάνεις καριέρα θέλει πολύ χρόνο και πολύ ενέργεια. Και το παιδί μου τρώει και τα δύο. Πώς να διατηρηθώ στο χώρο, να κάνω δημοσιεύσεις, να κατεβάζω προτάσεις για χρηματοδότηση, να τρέχω σε συνέδρια και να έχω και το παιδί μου έτσι όπως θέλω εγώ;
Αυτές οι τύπισσες που λένε με πολύ ωραίο ύφος "καριέρα και οικογένεια; βεβαίως είναι εφικτό" δεν ξέρω πως το κάνουν. Ή τα παιδιά τους δεν μεγαλώνουν με μάνα, ή η καριέρα τους είναι της πλάκας. Πού είναι οι ίσες ευκαιρίες ωρέ συμπολίτες; Ή μάλλον οι ευκαιρίες είναι ίσες, οι δυνατότητες είναι άνισες. Ο άντρας μου, μάλιστα. Έχει παιδί και κάνει και τις δημοσιεύσεις του και μπορεί να φύγει χαλαρά για πέντε μέρες και να ξενυχτήσει δουλεύοντας.... Πού είναι ματα-ξανα-επανα-λαμβάνω πάλι οι ίσες δυνατότητες;
Ελπίζω να μην το διαβάσουν αυτό διάφοροι άντρες που μεγαλώνουν παιδιά -μπορεί και μόνοι τους- και να αρχίσουμε τώρα τα γιατί και τα διότι. Υπάρχουν και κάποιοι άντρες εξαιρέσεις, που τα καταφέρνουν με τα παιδιά και μένουμε όλοι άφωνοι. Ο στόχος μου, μάλλον δεν έχω στόχο, η σκέψη μου και το συναίσθημα μου είναι να μιλήσω για τη διαφορά που εμένα με βαραίνει. Φαντάζομαι ότι και οι άντρες θα έχουν βάρη δικά τους ασήκωτα και θα αισθάνονται έτσι για τη διαφορά τους με τις γυναίκες.
