Ο λαγός ο Στεφανάκης

Ω μουρέ μουρέ βοσκέ
πού τα πας τα πρόβατα;
Κάτω στα λακώματα
που ναι λιες και χώματα.

Δός μου τη μητέρα σου
και τη θυγατέρα σου
κι αν τους κάνω τίποτα
κόψε το κεφάλι μου
πέτα το στη θάλασσα
να το φαν τα κύματα
και τα θαλασσήματα.

Κι αν περάσει ο πασάς
με τα δώδεκα κουμπιά
να ρωτήσει και να πει:
Τίνος είν η κεφαλή;
Του λαγού του Στεφανάκη
που γυρίζει στα σοκάκια
και φιλεί τα κοριτσάκια
και τους δίνει κουλουράκια!


Άπαιχτη ελληνική παράδοση! Το λες σε ένα παιδάκι στο χωριό για να φάει!
Ψηφίζω δαγκωτό Στεφανάκη λαγό προστυχάντζα! Με δέκα κουλουράκια έβγαζε γκόμενες!

Κατάθλιψη και εκλογικά παρατράγουδα

Έχει άπειρα μποφόρ. Η θάλασσα λυσσομανάει.
Ψήσαμε χταποδάκι και ψαράκι και χαζομιλάγαμε για τις εκλογές.
Ο άνεμος είναι ένα άλογο
άκου τον πως τρέχει
θέλει ο άνμεος να με πάει μακριά.
Δε θέλω να με πάρει, δε θέλω να με πάρει
με το κεφάλι σου σιμά στο μέτωπό μου
και με ένωμένα τα κορμιά.
Είναι σιχαμένο να πρέπει να εξηγείς συνεχώς ...

Τελειώνει το παραμύθι.
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
ΔΕ ΘΕΛΩ.
ΔΕ ΘΕΛΩ.
Θα θελα να ήμουν δεκατεσσάρων χρόνων και να πίστευα στις νεράϊδες.
Τέλος πάντων να πίστευα στο μέλλον που θα ρθει.
Να πίστευα στη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, στη δυνατότητα να υπάρξει μια άλλου είδους συννενόηση ανάμεσα στους ανθρώπους ήσυχη και βαθιά σαν τα πρωινά του φθινόπωρου.
Να πίστευα ότι οι στιγμές που φεύγει κάτι από το εσωτερικό ενός ανθρώπου και φτάνει στο εσωτερικό του άλλου μπορούν να γίνουν περισσότερες.
Και δεν αναλώνεται ο καθένας μέσα στους δικούς του κύκλους.

Συνήθως το Σεπτέμβρη κάνω τους απολογισμούς μου.
Για μένα τώρα αρχίζει η νέα χρονιά.
Ίσως η μακροχρόνια παραμονή στο εκπαιδευτικο - Ακαδημαϊκό περιβάλλον...
Και οι απολογισμοί μονίμως βγαίνουνε λειψοί.
Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που έκανα αυτά τα δέκα λάθη ή που αγάπησα και αυτούς τους πέντε σκάρτους ανθρώπους.
Και στο τέλος σαν το γέρο Σκούρτζ μαζέυω τα κέρματα και τα κρύβω πάλι μέσα στο συρτάρι κάτω από το τραπέζι.
Τόσα φθινόπωρα ... ξαναβρίσκω τον ίδιο άνθρωπο μέσα μου.
Μικρό και φοβισμένο πάντα και συναισθηματικά λειψό.
Και αντηχούν οι κύκλοι μου στους τοίχους του πηγαδιού.

Χριστέ μου η Αθήνα θα μας φάει όλους. Σαν τεράστια φάλαινα ανάλφρα θα μας καταπιεί.

Από παιδί παρατηρούσα τους ανθρώπους και τους άκουγα.
Μα δεν το καταλαβαίνουν οτι δεν ακούν;
Οτι λέει ο καθένας μανιωδώς αυτό που θέλει να πει και μένει μόνος του;
Σαν το βουρτσάκι που χτύπαγε μέσα στο ποτήρι στο μπάνιο του έρημου εξοχικού της θειάς μου όλο το χειμώνα και οι ξεχασμένοι εναπομείνατες κάτοικοι μιλάγαν για φαντάσματα.
Αυτό το μπάνιο είναι ότι έμεινε απο τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Το υπόλοιπο σπίτι το χτίσανε.
Ο καθένας τη μοναξιά του τη χαϊδεύει μέσα του και την παρηγορεί σαν το τυφλό, νεογέννητο γατάκι.
Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη; Τι είναι αυτό;

Τώρα θα πέσω για ύπνο γιατί δε με φτάνει η κατάθλιψή μου των ημερών, δε με φτάνει η παρωδία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, δε με φτάνουν τα διαδοχικά ξενύχτια με ανθρώπους που χα να δω αιώνες, έρωτες, φιλίες, εχθροί και σε βρίσκει ξαφνικά το παρελθόν αφύλαχτο καθώς περπατάς ήσυχος στο καλντερίμι και σηκώνεις τα μάτια και σε χτυπάει σα χαστούκι, λίγο πάχος παραπάνω, ρυτίδες, κούραση, η ίδια έκφραση στα μάτια, η αγάπη μου εσύ θα είσαι πάντα, εμένα η καλύτερή μου φίλη είναι η Μαρίλη και ένα σωρό χαστούκια παρατράγουδα των εκλογών. Κάτι πορείες ανθρώπων που κόπιασαν να φτάσουν ώς εδώ όσο κι εσύ αλλά μέχρι τώρα δεν υπήρχαν, υπήρχε μόνο το η αγάπη μου εσύ θα είσαι πάντα και το η καλύτερή μου φίλη είναι η Μαρίλη.
Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Όταν ήμουνα γύρω στα είκοσι δεν ανοιγόμουνα πολύ. Φοβόμουν να μιλήσω γιατί φοβόμουν ότι θα με κοροϊδέψουν επειδή θα μιλούσα σαν να απάγγειλα ποίημα αυτόματης γραφής.
Απορούσα πως οι προτάσεις των ανθρώπων είναι τόσο συγκροτημένες τόσο συνεπείς.
Εμένα με χτυπάνε οι συνειρμοί σαν το καραβάκι στο Αιγαίο σήμερα με τα μποφόρια.
Εεεεεεεεεεε από το καράβι!!!!!!!
Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Γιατί βγήκα αφύλαχτη έξω αυτές τις μέρες;
Απάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου ξεφύρωσε ένας κάκτος.
Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες που ονειρεύομαι γιασεμί.


Αυτό που μισώ στα Blog είναι οι εξηγήσεις:
Οι πρώτοι στίχοι σε πλάγια γράμματα είναι Λόρκα, δε θυμάμαι τώρα τι μετάφραση, οι δεύτεροι Σεφέρης δε θυμάμαι από ποιο ποίημα και οι τρίτοι Μίκης Θεοδωράκης μάλλον από το Ο ήλιος κι ο χρόνος. Μπορεί να αναπαράγω και λάθος τους στίχους, ας μου συγχωρεθεί. Μισώ τις εξηγήσεις.

Η μέθα, η δομή και η στρουχτούρα της

http://www.usgennet.org/usa/mo/county/stlouis/kempland/glassplate.htm

Μια των ημερών, βράδυ μετά τις μία, χαζολόγαγα στην εφημερίδα και ακούω κάτι σπαραχτικές φωνές από το πίσω παράθυρο της κουζίνας. Βάζω όπως - όπως ένα ρούχο και τρέχω παραπατώντας στο καλντερίμι. Πάω προς τις φωνές και πέφτω πάνω σε ένα σύρμα, έχουνε βάλει φέτος ένα σύρμα και μού ΄κοψε το δρόμο. Κατάλαβα ποια ήταν. Η κυρία Σοφία ούρλιαζε στον άντρα της να μη χτυπήσει το γιό τους: «Λευτέρη μην τον χτυπήσεις» και ο γιός Μανόλης «Μην μ΄ αγγίξεις παλιογαμημένε, μαλάκα θα σε σφάξω». ΜΙΛΑΜΕ για σπαραχτικές κραυγές για ΒΟΗΘΕΙΑ.
Φώναξα τον πατέρα μου, το εγγυημένο πυροσβεστικό του χωριού, ο οποίος ξεχύθηκε τρέχοντας. Εμένα μου απαγορεύεται να πάω γιατί αυτά είναι οικογενειακές στιγμές και δεν είναι για ξένους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μετά από κάνα μισάωρο ήρθε ο πατέρας μου σκασμένος. Ο 35άρης γιός Μανόλης είναι αλκοολικός, όπως άλλωστε το 50% άντε το 40% των αντρών άνω των 25 και κάτω των 45 χρόνων στο χωριό. Κανένας βέβαια δεν το παραδέχεται και κανένας δεν κάνει τίποτα γι΄ αυτό. Τους βρίζει όλους, έδιωξε την γκόμενα του αδερφού του, έκλεισε με το έτσι θέλω το μαγαζί για τη σαιζόν, έχει πέσει και έχει σπάσει κυριολεκτικά τα μούτρα του άπειρες φορές μες στη νύχτα καθώς προσπαθεί να μπει στο σπίτι χωρίς κλειδιά από τα πεζούλια…

Είπα. Ας το πάρουμε την τρέλα μου μέσα στο χαβαλέ το πράμα γιατί βαρέθηκα με τη μιζέρια και τη μαλακία. Έχομε λοιπόν εδώ brothers ένα φαινόμενο με πολλαπλά μηνύματα (όπως έλεγε ο Νικολαίδης: οι ταινίες μου έχουν από πάνω μια εύκολη ανάγνωση, θέλω ο κόσμος να τις βλέπει άσχετο τι γίνεται από κάτω) και πολλαπλές επιλογές. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής:

1. Γιατί ο 35άρης βρίζει τον πατέρα του μαλάκα και παλιογαμημένο;
α) Επειδή όλων ο πατέρας είναι πολύ συχνά μαλάκας και παλιογαμημένος.
β) Επειδή κάποιος πρέπει να φταίει που η κολοζωή του είναι άδεια.
γ) Επειδή έχει να γαμήσει 7000 μέρες και θέλει να διώξει από μέσα του το κακό το αίμα (μάλλον το σπέρμα).

2. Γιατί ο πατέρας του 35άρη να θέλει να σφάξει το γιό του;
α) Επειδή άμα τον σφάξει θα καθαρίσει ο τόπος. (Ε υπερβάλλω μερικές φορές!)
β) Επειδή κάποιος πρέπει να φταίει που η κολοζωή του είναι άδεια.
γ) Επειδή έχει να γαμήσει 7000 μέρες και θέλει να διώξει από μέσα του το κακό το αίμα.
δ) Επειδή έφαγε μια ζωή να μεγαλώσει το γιό του και ένας είναι ένας μπεκρούλιακας.

3. Γιατί ο 35άρης μένει με το μπαμπάαα και τη μαμάαα; (με ύφος και τονισμό Κακαουνάκη.)
α) Επειδή δεν τον παίρνει οικονομικά να ζήσει μόνος του.
β) Επειδή στο χωριό οι άγαμοι δεν μένουν μόνοι τους.
γ) Επειδή τον βολεύει να μένει στη γυάλα.
δ) Επειδή μπορεί να λέει κάποιον μαλάκα και παλιογαμημένο κάθε τόσο και αυτός να τον αγαπάει πάντα.

4. Γιατί ο μπαμπάς και η μαμά δεν πετάνε έξω τον 35άρη;
α) Επειδή τον αγαπάνε.
β) Επειδή δεν ξέρουνε πώς να τον αγαπήσουνε.
γ) Επειδή χωρίς αυτόν η κολοζωή τους θα είναι περισσότερο άδεια.
δ) Επειδή θέλουνε κάποιον να τους λέει μαλάκες και παλιογαμημένους κάθε τόσο και αυτοί να τον αγαπάνε πάντα.

5.Γιατί ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ οι ζωές τους είναι τόσο άδειες;
α) Μα τι ρωτάααα ρε μαλάκα; Οι ζωές όλων είναι στο βάθος τους γαμιστερά άδειες.
β) Γιατί μερικοί άνθρωποι όπως ο γιός δεν είναι συνηθισμένοι και είναι αβάσταχτο να μην μπορείς να βρεις όμοιούς σου να συναναστραφείς
γ) Επειδή όπως είπα σε προηγούμενο post η ύπαιθρος πέθανε στην Ελλάδα και η εκπαίδευση δεν γεννήθηκε καν.

Ευχαριστώ

Ευχαριστώ

α) Το Θεό (λέμε τώρα), τον εαυτό μου και όλα τα καθίκια που συνεργάστηκα που δεν έχω μόνιμη δουλειά.

β) Την κρίση θρασύτατου τσαμπουκά που επέδειξα και δεν επέστρεψα στο Μπύθουλα (Αθήνα).

γ) Το Θεό (ξαναλέμε τώρα) που γεννήθηκα σε ένα μέρος σαν κι αυτό και που δεν το κάψανε, δεν το χτίσανε, δεν το βιάσανε πάρα πολύ ακόμα.

Και τώρα παρά τις πυρκαγιές, τα ντιμπέϊτς και τη θλίψη που περνάμε για την παρακμή αυτής της χώρας είμαι στον παράδεισο..

Προσφορά στον τηλεμαραθώνιο...

Ο σύλλογος εργολάβων οικοδομών "Η νέα Ηλεία" προσφέρει 50.000 Ευρώ στους πυρόπληκτους του νομού.

Πυροσβεστικός κρουνός στην πλατεία οέ οέ οέ οέ

Μετά από συζητήσεις, πλακωμούς κλπ έχουμε στη πλατεία του χωριού πυροσβεστικό κρουνό. Δηλαδή είχαμε λέει από πάντα (και καλά) απλώς δεν είχε διαμορφωθεί σύμφωνα με τα standards....

Καθώς πότιζα στο κτήμα σκεφτόμουνα...

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΗ.

ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΑΠ΄ ΑΥΤΗΝ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ.

ΟΧΙ, ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΩ.

Ένας λόγος είναι επειδή πεθαίνει η ελληνική ύπαιθρος.

Και γιατί πεθαίνει η ελληνική ύπαιθρος;

Επειδή Σ΄ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΚΟΛΟΧΩΡΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ, ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ. Αν κάποιος είναι άξιος ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ; ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ. Για να ανέβεις σε ένα σύστημα πρέπει να αφομοιωθείς πρώτα.
Οι πολιτικοί σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ο ορισμός του αρπακολλατζή. Έλα ρε μεγάλε θα κάνουμε αυτό ρε να πάει μπροστά ο τόπος. Να ρθει η ανάπτυξη ρε συ. ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝΩΣΗΣ (μην ξεράσω με την ορολογία) της αγροτικής ενδοχώρας από όσο συζητάω εδώ στο νησί. Δεν υπάρχουν χωροταξικές μελέτες, περιβαλλοντικές μελέτες, ούτε καν οικονομικές πολλές φορές ή και αν υπάρχουν είναι πρόχειρες του καφενείου. Χωρίς πλάνα βαθέως χρόνου (μην ξεράσω με την ορολογία) και με στόχο όχι τη δημιουργία θέσεων εργασίας και βελτίωσης της ποιότητας ζωής αλλά τον εντυπωσιασμό και την ψηφοθηρία.
Παρεμπιπτόντως, να μου το θυμάστε σε 50 χρόνια τα ελληνικά νησιά θα είναι ένας ΕΡΗΜΟΤΟΠΟΣ – ΜΟΥΣΕΙΟ - ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ. Εδώ βλέπετε ένα αναπαλαιωμένο σπίτι – σήμερα ξενοδοχείο, εδώ έναν αναπαλαιωμένο πύργο σήμερα - ξενοδοχείο, εδώ έναν αναπαλαιωμένο μύλο – σήμερα ενοικιαζόμενα δωμάτια, εδώ ένα αναπαλαιωμένο πατητήρι, μια βιοτεχνία κατασκευής καλαθιών, ένα τυροκομείο, ένα παπουτσοποιείο, ένα σαμαράδικο – όλα αναπαλαιωμένα με λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα έχει συναυλία εγχόρδων στην αναπαλαιωμένη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Μότσαρτ, αύριο συναυλία με νησιώτικα στο αναπαλαιωμένο παλιό σχολείο, μεθαύριο στο αναπαλαιωμένο κάστρο του Κατεπάνω Ρωμανού Διογένη. Και δίπλα στη θάλασσα μια ζώνη beach bars, καφετέριες, bars, φαγάδικα…

Επίσης, η ελληνική ύπαιθρος πέθανε επειδή η παιδεία σε αυτή τη χώρα αν δεν έχει πεθάνει ψυχομαχεί.
Επειδή παιδεία δεν είναι ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΛΥΝΩ ΤΡΙΩΝΥΜΟ ΜΑΛΑΚΑ ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ αλλά ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ ΠΡΩΙ-ΜΕΣΗΜΕΡΙ-ΒΡΑΔΥ. Αυτό που ζω και προστατεύω είναι το κορμί μου, το μυαλό μου, η ψυχή μου, το σπίτι μου, οι δικοί μου, τα δέντρα μου, το χώμα μου, ο αέρας μου, η θάλασσά μου.
Αλλά και οι δάσκαλοι έχουν αφομοιωθεί και αυτοί στην παρακμή που ζούμε. ΠΛΗΡΩΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (ουάου κορίτσια ο Μπάρκουλης!) ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΦΡΑΓΚΑ Η ΕΞΟΥΣΙΑ.
Έτσι ούτε γνωρίζει κανείς τι γίνεται γύρω του ούτε ενδιαφέρεται να προστατέψει τίποτα.

Το μόνο που έχουμε σ΄ αυτή τη ζωή είναι πέντε, έξι χρώματα. Γαλάζιο-ουρανός, πράσινο-δέντρα, μπλε-θάλασσα, καφέ-γη, άσπρο-τα δόντια μας που πρέπει να ΜΑΘΟΥΝΕ να χώνονται σε κάθε τρυφερό πόδι που καταφτάνει με λαίμαργες βλέψεις…

Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουνα σήμερα καθώς πότιζα (τι πότιζα - ξεπατώθηκα να ποτίζω) τα δέντρα στο κτήμα, τα δεντράκια μας. Σε ένα χωριό που ερήμωσε σήμερα. Έφυγαν όλοι οι καλοκαιρινοί. Και έμεινα και γω ξεχασμένη σε παρατεταμένες διακοπές λόγω συγκυριών…

Παναγία μου μην πιάσει καμιά φωτιά και έχουνε μείνει μόνο γέροι, εγώ, 10 αναπαλαιωμένα κτίρια, ένα πολιτιστικό κέντρο, 4 μουσεία και κάτι δεκατριάχρονα - μαλάκα μου στειλε ο ξάδεφός μου μια φωτογραφία από τα καμένα στην Ηλεία αλλά δεν μπορώ ρε πούστη μου πια με αυτό το κινητό της ξεφτίλας, δεν πάει άλλο θα μου πάρει η μάνα μου άλλο....