Βρέχει στο καράβι

Είχε μια κίτρινη βροχή όταν βγήκα.

Η θάλασσα έμοιαζε κουρασμένη και ο ουρανός πιο κοντά.

Η μάνα μου είναι πολύ μακριά για παρηγοριά και οι άντρες δεν παρηγορούν ποτέ.
Θα ΄θελα να γυρίσω πίσω.

Πίσω από τα σύννεφα, πίσω από τα χρόνια να βρω τη σελίδα με τη μελανιά να τη σβήσω με μια ωραία γόμα κι ας σκιστεί λίγο η στιγμή, να αναπροσδιοριστούν όλα τα επόμενα.

Κι αν είναι πάλι να έχει κίτρινη βροχή να είναι πιο ελαφρές οι στάλες, σαν τα παιδικά πιτιτι πατ, πιτιτι πατ βήματα του Σωτήρη στο διάδρομο.

-----------------------------

Η εικόνα από το http://akri.blogspot.com/2006_06_01_archive.html

-----------------------------

Απόγευμα. Ιούνιος.

... θα φορέσω εκείνο το φόρεμα με τα λουλούδια και τη μωβ ζώνη στη μέση.
Ανάλαφρη.
Θα είμαι.
Και θα πάρω το λεωφορείο για το σπίτι σου, το πατρικό, εκείνο που ζούσες τότε.
Και θα χτυπήσω το κουδούνι και θα ανοίξεις με το ξάφνιασμένο αμήχανο χαμόγελό σου.
Τι γυρεύεις εσύ εδώ;
Και τα υγρά στο σώμα μου θα τρελαθούν σαν τα ρεύματα του Ευρίπου.
Και θα καθίσω στα γόνατά σου και δεν θα ξέρουμε.
Θα σκεφτόμαστε τη ζωή όπως τότε.
Θεωρητικά.
Το μέλλον θα είναι ένα άσπρο χαρτί που πάνω του γράφουμε τα όνειρά μας με άπειρα χρώματα όπως μας έρθει.
Γραμμές χωρίς σκέψη.
Ίσως αν έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να βάλουμε τα λουλούδια που μας χάρισε η ζωή σε ένα βάζο και δεν τα πετάξουμε ασυλλόγιστα στην άσφαλτο.
Δε μιλάω για τον έρωτα μιλάω για τη ζωή.
Για την ευθέως ανάλογη σχέση χρόνου και βάρους σώματος και ψυχής που κανένα εγχειρίδιο φυσικής δεν την γράφει και δεν έχει καταγραφεί ούτε σε έργα απιστημονικής φαντασίας.
Η σταθερά αναλογίας εξαρτάται από τα παιδικά χρόνια του ατόμου και τον αριθμό βιβλίων που έχει αυτό διαβάσει.

Άσχετο αλλά τα βιβλία δεν με χωράνε πιά. Το κεφάλι μου μένει μονίμως έξω από το δοχείο.

Αχ τι ωραία δροσιά...

Αχ τι ωραία δροσιά που έχει εδώ είπε ο ντετέκτιβ Σαμ καθώς ο ιδρώτας έτρεχε στην πλάτη του. Μάλλον αυτός ο ανεμιστήρας του 50 δεν ήταν τόσο αποτελεσματικός όσο ήταν καλαίσθητος....
-----------

Εκείνος ο αλληλοσπαραγμός

Αν είχαμε αφήσει κάποιο κομμάτι ο ένας του άλλου που να μην το κατακρεουργήσουμε θα μπορούσαμε κάποτε και να μιλήσουμε ήσυχα.
Άκουσα αυτό το τραγούδι και σε θυμήθηκα.
Οι θεοί και τα ξωτικά να σε φυλάνε γιατί μόνος σου τυφλά και αδέσποτα όπως πάντα...

http://www.youtube.com/watch?v=EWIP_GF4Yk4

---------

Η άλλη διάσταση

Δεν μπορεί.
Θα υπάρχει και μιά άλλη διάσταση.
Μια άλλη διάσταση της ζωής από αυτήν που εγώ ζω, αντιλαμβάνομαι, αξιολογώ, ακολουθώ.
Όπως μια πεταλούδα που νομίζεις με κλειστά φτερά πως είναι διδιάστατη μέχρι φαααααπ να ανοίξει τα φτερά της και να δείς τα μαγικά πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε.
Ή όπως στο τρένο, που πηγαίνεις μπαϊλντισμένος στο σωρό σαν τη σαρδέλα, βρίζοντας και αναθεματώντας και ξαφνικά μπαίνει μέσα κάποιος ή κάποια και "κόβει τον καιρό στα δυό και τον αποσβολώνει".
Και σπάνε όλες οι συμμετρίες του κωλοχωρόχρονου και η μάνα μου χαμογελάει πίσω από ένα τούλι.
Αιντέέέέέέ΄.
------------

Ντετέκτιβ Σαμ

Βάζοντας το όπλο πίσω στην κωλότσεπη, ο ντετέκτιβ Σαμ είπε:

Μα τις χίλιες μαλακίες, πονάει ο λαιμός μου!

---

Απευθείας σύνδεση με το μαύρο

Paul Delvaux, Woman in the mirror, 1936

Πήγα το Σωτήρη για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό χτες.
Κάρφωσα τα μάτια μου στον καθρέφτη όταν γύρισα σπίτι.
Έμεινα εκεί.
Με καρφωμένα τα μάτια στα μάτια μου.
Μέχρι που τα κατάφερα.
Είχα φύγει. Άφησα το είδωλό μου στον καθρέφτη και έφυγα.
Φόρεσα το σορτσάκι μου και έτρεξα στο σπίτι της Άννας.
Είχαμε ραντεβού καταμεσήμερο να πάμε στη θάλασσα.
Η πύρη του μεσημεριού χάιδεψε τα μέλη μου.
Έκλεψα τέσσερα μούσμουλα από τη μουσμουλιά του Κυρ-Γιάννη.
Ουουου τέτοια ώρα δεν θα χαμπάριαζε τίποτα.
Άνοιξα την ξύλινη πόρτα της αυλής της Άννας αθόρυβα και βρέθηκα στο πίσω παράθυρο.
Έτοιμη; Κοιμήθηκαν οι γονείς σου;
Πάρε δύο μούσμουλα. Μόλις τα κοψα.
Ααααα τι λες; Σου ήρθε δεύτερη φορά περίοδος;

Όταν γύρισα πίσω και πήρα το είδωλό μου από τον καθρέφτη είχε γείρει ο ήλιος.
Τα δάκρυα μου ήταν μεγάλα όπως μερικές φορές είναι τα δάκρυα, σαν να μη χωράνε στα μάτια και πονάνε τα βλέφαρα, μεγάλα σαν αμύγδαλα, μουγγά δάκρυα βγαλμένα από την αιφνίδια ένωση με το μαύρο ομφάλιο λώρο του θανάτου.

BEIRUT

Ο καθένας έχει μέσα του, ακριβώς κάτω από το στήθος και δίπλα στο στομάχι ένα γλειφιντζούρι. Αλλά δεν το ξέρει.

Το γλειφιντζούρι αυτό είναι γεμάτο χρώματα και εικόνες διαφορετικές για τον καθένα. Όταν κάποιος τυχαίνει να σου μιλήσει για αυτά τα χρώματα ή τις εικόνες το γλειφιντζούρι σου αρχίζει να λιώνει και νιώθεις το γαμημένο ζαχαρόνερο να κατρακυλάει προς τα έντερα.

Εμένα το γλειφιντζούρι μου λιώνει με το Postcards from Italy του Beirut.

http://www.youtube.com/watch?v=RjzVbXeD_8E

Μακάρι να ξερα να το εισάγω σωστά το βιντεάκι.