Ο Φου, το φυλαχτό μου

Γεια σου ΦΜ.
Πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσουμε.
Ειδικά εσύ πρέπει να με καταλάβεις.
Παρόλο που δεν έχεις τα λόγια, δεν τα είχες ποτέ.
Είσαι ο πιο ικανός από όλους που ξέρω για να δώσεις μιαν απάντηση.

Για να μην παρεξηγηθούμε.
Δεν θα έχει η κουβέντα μας το θέμα «σ΄ αγαπώ ακόμα κλπ».
Ξέρω καλά που πατάω με ξέρεις.
Όμως προσπαθώ να καταλάβω.
Έλεγες για τα τρυγόνια, δεν έλεγες;
Ένα βράδυ που καθόμαστε στο τοιχάκι στη βρύση απέναντι.
Ξαφνικά εκεί στη σιωπή είπες: «Ξέρεις τα τρυγόνια έχουν ένα ταίρι μόνο σε όλη τη ζωή τους. Όταν πεθαίνει το ένα πεθαίνει και το άλλο μετά από λίγο. Ο θείος μου τουφέκισε ένα πριν δέκα μέρες και χτες βρήκε και το ταίρι του πεθαμένο».
Αυτά έλεγες για τα τρυγόνια.
Το ξέρω ότι τα εννοούσες. Δεν μπορείς να πεις ψέματα σε μένα έλεγες.
Τι έγινε λοιπόν;

Έχεις τώρα παντρευτεί και έχεις ένα παιδί κι εγώ το ίδιο.
Τι έγινε η ιστορία με τα τρυγόνια;
Δεν άλλαξε απλώς το πρόσωπο. Δεν έγινε εκείνη η ψηλή το ταίρι αντί για μένα.
Μερικά λόγια μια φορά λέγονται στη ζωή με όλους τους χυμούς τους.
Μετά τα επαναλαμβάνεις κούφια επειδή σου αρέσει να αναμοχλεύεις τη μυρωδιά τους.
Αλλά είναι ξερά.

Τι έγινε λοιπόν η ιστορία με τα τρυγόνια;
Γιατί κανείς μας ποτέ δεν είπε τίποτα;
Ξέρεις, να μου πεις εσύ, θα την παντρευτώ αυτή.
Φουφού να σου πω εγώ τι πας να κάνεις;

Το ξαναλέω: Δεν είμαι πληγωμένη, δεν σε περιμένω, δεν σε περίμενα.
Απλώς προσπαθώ να καταλάβω. Να μας καταλάβω.
Όχι μόνο εμάς. Όλους τους διάφορους εμάς.
Εμένα και το Δημήτρη, εμένα και την Κατερίνα, εμένα και την Άννα, εμένα και τον Κωστή.
Πώς έρχεται έτσι μια σπαθιά και κόβει το κοινό ποτάμι μας και μετά σιωπή;
Και μετά «Γειά σου τι κάνεις; Καλά ευχαριστώ. Πώς πάει η δουλειά; Ο γιός σου;»
Και ο Φου είναι πάντα μέσα μου ξεχασμένος σε μια γωνιά που δεν έχει φως.
Για να χυθεί στο αίμα μου γλυκά σε ανύποπτο χρόνο.
Όταν ακούσω κάποιο τραγούδι ή κάτι σκουντουφλήσει στην ανάμνησή του.

Κάποτε, κάποιο διάστημα που εγώ δεν σε ήθελα είχες μια γυναίκα κάθε μήνα.
Ήταν τότε που με ξεμάλλιασε μια κοπελίτσα ένα βράδυ.
Μεθυσμένη ήταν. Στο χωριό.
Άστον ήσυχο μου φώναζε. Τον έχεις στοιχειώσει.
Μα εγώ έχω να τον δω ένα χρόνο της έλεγα. Εσύ είσαι μαζί του. Έχει τόσες γυναίκες γιατί εγώ!
Της είπες ότι με κουβαλάς μέσα σου για φυλαχτό.
Λυσσασμένη ήταν.

Λες αυτό να είναι όλα αυτά τα κομμένα ποτάμια;
Μια σειρά από φυλαχτά που τα φυλάμε κρυμμένα για να ξορκίζουμε τι;
Το γκρι χρώμα που απλώνεται συχνά γύρω από τα όνειρά μας.
Την πρωινή πικρίλα στη γλώσσα.
Το γαμημένο χρόνο που περνάει.
Ωχ το γαμημένο χρόνο που περνάει.

Είδες; Πάλι είχες την απάντηση…
Πάντα ήξερα ότι εσύ έχεις τις απαντήσεις …
Δεν κάνουν τα λόγια σου στάση στο κεφάλι σου, γι΄ αυτό.
Έρχονται κατευθείαν από την καρδιά σου.
Εξπρές.

Φυλαχτό, φυλαχτό, φυλαχτό με τ΄ άγιο ξύλο
που να βρω για να του στείλω
Φυλαχτό, φυλαχτό, φυλαχτό να τον φυλάει
Φυλαχτό να τον φυλάει και ας μη με αγαπάει…

Ο λαγός ο Στεφανάκης

Ω μουρέ μουρέ βοσκέ
πού τα πας τα πρόβατα;
Κάτω στα λακώματα
που ναι λιες και χώματα.

Δός μου τη μητέρα σου
και τη θυγατέρα σου
κι αν τους κάνω τίποτα
κόψε το κεφάλι μου
πέτα το στη θάλασσα
να το φαν τα κύματα
και τα θαλασσήματα.

Κι αν περάσει ο πασάς
με τα δώδεκα κουμπιά
να ρωτήσει και να πει:
Τίνος είν η κεφαλή;
Του λαγού του Στεφανάκη
που γυρίζει στα σοκάκια
και φιλεί τα κοριτσάκια
και τους δίνει κουλουράκια!


Άπαιχτη ελληνική παράδοση! Το λες σε ένα παιδάκι στο χωριό για να φάει!
Ψηφίζω δαγκωτό Στεφανάκη λαγό προστυχάντζα! Με δέκα κουλουράκια έβγαζε γκόμενες!

Κατάθλιψη και εκλογικά παρατράγουδα

Έχει άπειρα μποφόρ. Η θάλασσα λυσσομανάει.
Ψήσαμε χταποδάκι και ψαράκι και χαζομιλάγαμε για τις εκλογές.
Ο άνεμος είναι ένα άλογο
άκου τον πως τρέχει
θέλει ο άνμεος να με πάει μακριά.
Δε θέλω να με πάρει, δε θέλω να με πάρει
με το κεφάλι σου σιμά στο μέτωπό μου
και με ένωμένα τα κορμιά.
Είναι σιχαμένο να πρέπει να εξηγείς συνεχώς ...

Τελειώνει το παραμύθι.
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
ΔΕ ΘΕΛΩ.
ΔΕ ΘΕΛΩ.
Θα θελα να ήμουν δεκατεσσάρων χρόνων και να πίστευα στις νεράϊδες.
Τέλος πάντων να πίστευα στο μέλλον που θα ρθει.
Να πίστευα στη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, στη δυνατότητα να υπάρξει μια άλλου είδους συννενόηση ανάμεσα στους ανθρώπους ήσυχη και βαθιά σαν τα πρωινά του φθινόπωρου.
Να πίστευα ότι οι στιγμές που φεύγει κάτι από το εσωτερικό ενός ανθρώπου και φτάνει στο εσωτερικό του άλλου μπορούν να γίνουν περισσότερες.
Και δεν αναλώνεται ο καθένας μέσα στους δικούς του κύκλους.

Συνήθως το Σεπτέμβρη κάνω τους απολογισμούς μου.
Για μένα τώρα αρχίζει η νέα χρονιά.
Ίσως η μακροχρόνια παραμονή στο εκπαιδευτικο - Ακαδημαϊκό περιβάλλον...
Και οι απολογισμοί μονίμως βγαίνουνε λειψοί.
Και δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου που έκανα αυτά τα δέκα λάθη ή που αγάπησα και αυτούς τους πέντε σκάρτους ανθρώπους.
Και στο τέλος σαν το γέρο Σκούρτζ μαζέυω τα κέρματα και τα κρύβω πάλι μέσα στο συρτάρι κάτω από το τραπέζι.
Τόσα φθινόπωρα ... ξαναβρίσκω τον ίδιο άνθρωπο μέσα μου.
Μικρό και φοβισμένο πάντα και συναισθηματικά λειψό.
Και αντηχούν οι κύκλοι μου στους τοίχους του πηγαδιού.

Χριστέ μου η Αθήνα θα μας φάει όλους. Σαν τεράστια φάλαινα ανάλφρα θα μας καταπιεί.

Από παιδί παρατηρούσα τους ανθρώπους και τους άκουγα.
Μα δεν το καταλαβαίνουν οτι δεν ακούν;
Οτι λέει ο καθένας μανιωδώς αυτό που θέλει να πει και μένει μόνος του;
Σαν το βουρτσάκι που χτύπαγε μέσα στο ποτήρι στο μπάνιο του έρημου εξοχικού της θειάς μου όλο το χειμώνα και οι ξεχασμένοι εναπομείνατες κάτοικοι μιλάγαν για φαντάσματα.
Αυτό το μπάνιο είναι ότι έμεινε απο τα παιδικά μου καλοκαίρια.
Το υπόλοιπο σπίτι το χτίσανε.
Ο καθένας τη μοναξιά του τη χαϊδεύει μέσα του και την παρηγορεί σαν το τυφλό, νεογέννητο γατάκι.
Τί είναι αυτό που το λένε αγάπη; Τι είναι αυτό;

Τώρα θα πέσω για ύπνο γιατί δε με φτάνει η κατάθλιψή μου των ημερών, δε με φτάνει η παρωδία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, δε με φτάνουν τα διαδοχικά ξενύχτια με ανθρώπους που χα να δω αιώνες, έρωτες, φιλίες, εχθροί και σε βρίσκει ξαφνικά το παρελθόν αφύλαχτο καθώς περπατάς ήσυχος στο καλντερίμι και σηκώνεις τα μάτια και σε χτυπάει σα χαστούκι, λίγο πάχος παραπάνω, ρυτίδες, κούραση, η ίδια έκφραση στα μάτια, η αγάπη μου εσύ θα είσαι πάντα, εμένα η καλύτερή μου φίλη είναι η Μαρίλη και ένα σωρό χαστούκια παρατράγουδα των εκλογών. Κάτι πορείες ανθρώπων που κόπιασαν να φτάσουν ώς εδώ όσο κι εσύ αλλά μέχρι τώρα δεν υπήρχαν, υπήρχε μόνο το η αγάπη μου εσύ θα είσαι πάντα και το η καλύτερή μου φίλη είναι η Μαρίλη.
Ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Όταν ήμουνα γύρω στα είκοσι δεν ανοιγόμουνα πολύ. Φοβόμουν να μιλήσω γιατί φοβόμουν ότι θα με κοροϊδέψουν επειδή θα μιλούσα σαν να απάγγειλα ποίημα αυτόματης γραφής.
Απορούσα πως οι προτάσεις των ανθρώπων είναι τόσο συγκροτημένες τόσο συνεπείς.
Εμένα με χτυπάνε οι συνειρμοί σαν το καραβάκι στο Αιγαίο σήμερα με τα μποφόρια.
Εεεεεεεεεεε από το καράβι!!!!!!!
Που πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;
Γιατί βγήκα αφύλαχτη έξω αυτές τις μέρες;
Απάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου ξεφύρωσε ένας κάκτος.
Πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες που ονειρεύομαι γιασεμί.


Αυτό που μισώ στα Blog είναι οι εξηγήσεις:
Οι πρώτοι στίχοι σε πλάγια γράμματα είναι Λόρκα, δε θυμάμαι τώρα τι μετάφραση, οι δεύτεροι Σεφέρης δε θυμάμαι από ποιο ποίημα και οι τρίτοι Μίκης Θεοδωράκης μάλλον από το Ο ήλιος κι ο χρόνος. Μπορεί να αναπαράγω και λάθος τους στίχους, ας μου συγχωρεθεί. Μισώ τις εξηγήσεις.

Η μέθα, η δομή και η στρουχτούρα της

http://www.usgennet.org/usa/mo/county/stlouis/kempland/glassplate.htm

Μια των ημερών, βράδυ μετά τις μία, χαζολόγαγα στην εφημερίδα και ακούω κάτι σπαραχτικές φωνές από το πίσω παράθυρο της κουζίνας. Βάζω όπως - όπως ένα ρούχο και τρέχω παραπατώντας στο καλντερίμι. Πάω προς τις φωνές και πέφτω πάνω σε ένα σύρμα, έχουνε βάλει φέτος ένα σύρμα και μού ΄κοψε το δρόμο. Κατάλαβα ποια ήταν. Η κυρία Σοφία ούρλιαζε στον άντρα της να μη χτυπήσει το γιό τους: «Λευτέρη μην τον χτυπήσεις» και ο γιός Μανόλης «Μην μ΄ αγγίξεις παλιογαμημένε, μαλάκα θα σε σφάξω». ΜΙΛΑΜΕ για σπαραχτικές κραυγές για ΒΟΗΘΕΙΑ.
Φώναξα τον πατέρα μου, το εγγυημένο πυροσβεστικό του χωριού, ο οποίος ξεχύθηκε τρέχοντας. Εμένα μου απαγορεύεται να πάω γιατί αυτά είναι οικογενειακές στιγμές και δεν είναι για ξένους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μετά από κάνα μισάωρο ήρθε ο πατέρας μου σκασμένος. Ο 35άρης γιός Μανόλης είναι αλκοολικός, όπως άλλωστε το 50% άντε το 40% των αντρών άνω των 25 και κάτω των 45 χρόνων στο χωριό. Κανένας βέβαια δεν το παραδέχεται και κανένας δεν κάνει τίποτα γι΄ αυτό. Τους βρίζει όλους, έδιωξε την γκόμενα του αδερφού του, έκλεισε με το έτσι θέλω το μαγαζί για τη σαιζόν, έχει πέσει και έχει σπάσει κυριολεκτικά τα μούτρα του άπειρες φορές μες στη νύχτα καθώς προσπαθεί να μπει στο σπίτι χωρίς κλειδιά από τα πεζούλια…

Είπα. Ας το πάρουμε την τρέλα μου μέσα στο χαβαλέ το πράμα γιατί βαρέθηκα με τη μιζέρια και τη μαλακία. Έχομε λοιπόν εδώ brothers ένα φαινόμενο με πολλαπλά μηνύματα (όπως έλεγε ο Νικολαίδης: οι ταινίες μου έχουν από πάνω μια εύκολη ανάγνωση, θέλω ο κόσμος να τις βλέπει άσχετο τι γίνεται από κάτω) και πολλαπλές επιλογές. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής:

1. Γιατί ο 35άρης βρίζει τον πατέρα του μαλάκα και παλιογαμημένο;
α) Επειδή όλων ο πατέρας είναι πολύ συχνά μαλάκας και παλιογαμημένος.
β) Επειδή κάποιος πρέπει να φταίει που η κολοζωή του είναι άδεια.
γ) Επειδή έχει να γαμήσει 7000 μέρες και θέλει να διώξει από μέσα του το κακό το αίμα (μάλλον το σπέρμα).

2. Γιατί ο πατέρας του 35άρη να θέλει να σφάξει το γιό του;
α) Επειδή άμα τον σφάξει θα καθαρίσει ο τόπος. (Ε υπερβάλλω μερικές φορές!)
β) Επειδή κάποιος πρέπει να φταίει που η κολοζωή του είναι άδεια.
γ) Επειδή έχει να γαμήσει 7000 μέρες και θέλει να διώξει από μέσα του το κακό το αίμα.
δ) Επειδή έφαγε μια ζωή να μεγαλώσει το γιό του και ένας είναι ένας μπεκρούλιακας.

3. Γιατί ο 35άρης μένει με το μπαμπάαα και τη μαμάαα; (με ύφος και τονισμό Κακαουνάκη.)
α) Επειδή δεν τον παίρνει οικονομικά να ζήσει μόνος του.
β) Επειδή στο χωριό οι άγαμοι δεν μένουν μόνοι τους.
γ) Επειδή τον βολεύει να μένει στη γυάλα.
δ) Επειδή μπορεί να λέει κάποιον μαλάκα και παλιογαμημένο κάθε τόσο και αυτός να τον αγαπάει πάντα.

4. Γιατί ο μπαμπάς και η μαμά δεν πετάνε έξω τον 35άρη;
α) Επειδή τον αγαπάνε.
β) Επειδή δεν ξέρουνε πώς να τον αγαπήσουνε.
γ) Επειδή χωρίς αυτόν η κολοζωή τους θα είναι περισσότερο άδεια.
δ) Επειδή θέλουνε κάποιον να τους λέει μαλάκες και παλιογαμημένους κάθε τόσο και αυτοί να τον αγαπάνε πάντα.

5.Γιατί ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ οι ζωές τους είναι τόσο άδειες;
α) Μα τι ρωτάααα ρε μαλάκα; Οι ζωές όλων είναι στο βάθος τους γαμιστερά άδειες.
β) Γιατί μερικοί άνθρωποι όπως ο γιός δεν είναι συνηθισμένοι και είναι αβάσταχτο να μην μπορείς να βρεις όμοιούς σου να συναναστραφείς
γ) Επειδή όπως είπα σε προηγούμενο post η ύπαιθρος πέθανε στην Ελλάδα και η εκπαίδευση δεν γεννήθηκε καν.

Ευχαριστώ

Ευχαριστώ

α) Το Θεό (λέμε τώρα), τον εαυτό μου και όλα τα καθίκια που συνεργάστηκα που δεν έχω μόνιμη δουλειά.

β) Την κρίση θρασύτατου τσαμπουκά που επέδειξα και δεν επέστρεψα στο Μπύθουλα (Αθήνα).

γ) Το Θεό (ξαναλέμε τώρα) που γεννήθηκα σε ένα μέρος σαν κι αυτό και που δεν το κάψανε, δεν το χτίσανε, δεν το βιάσανε πάρα πολύ ακόμα.

Και τώρα παρά τις πυρκαγιές, τα ντιμπέϊτς και τη θλίψη που περνάμε για την παρακμή αυτής της χώρας είμαι στον παράδεισο..

Προσφορά στον τηλεμαραθώνιο...

Ο σύλλογος εργολάβων οικοδομών "Η νέα Ηλεία" προσφέρει 50.000 Ευρώ στους πυρόπληκτους του νομού.

Πυροσβεστικός κρουνός στην πλατεία οέ οέ οέ οέ

Μετά από συζητήσεις, πλακωμούς κλπ έχουμε στη πλατεία του χωριού πυροσβεστικό κρουνό. Δηλαδή είχαμε λέει από πάντα (και καλά) απλώς δεν είχε διαμορφωθεί σύμφωνα με τα standards....

Καθώς πότιζα στο κτήμα σκεφτόμουνα...

Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΣΙΝΗ.

ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΟΛΛΑ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΑΠ΄ ΑΥΤΗΝ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ.

ΟΧΙ, ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΩ.

Ένας λόγος είναι επειδή πεθαίνει η ελληνική ύπαιθρος.

Και γιατί πεθαίνει η ελληνική ύπαιθρος;

Επειδή Σ΄ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΚΟΛΟΧΩΡΑ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΟΙ ΑΣΧΕΤΟΙ, ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ. Αν κάποιος είναι άξιος ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ; ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ. Για να ανέβεις σε ένα σύστημα πρέπει να αφομοιωθείς πρώτα.
Οι πολιτικοί σε επίπεδο κεντρικής εξουσίας αλλά και τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ο ορισμός του αρπακολλατζή. Έλα ρε μεγάλε θα κάνουμε αυτό ρε να πάει μπροστά ο τόπος. Να ρθει η ανάπτυξη ρε συ. ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝΩΣΗΣ (μην ξεράσω με την ορολογία) της αγροτικής ενδοχώρας από όσο συζητάω εδώ στο νησί. Δεν υπάρχουν χωροταξικές μελέτες, περιβαλλοντικές μελέτες, ούτε καν οικονομικές πολλές φορές ή και αν υπάρχουν είναι πρόχειρες του καφενείου. Χωρίς πλάνα βαθέως χρόνου (μην ξεράσω με την ορολογία) και με στόχο όχι τη δημιουργία θέσεων εργασίας και βελτίωσης της ποιότητας ζωής αλλά τον εντυπωσιασμό και την ψηφοθηρία.
Παρεμπιπτόντως, να μου το θυμάστε σε 50 χρόνια τα ελληνικά νησιά θα είναι ένας ΕΡΗΜΟΤΟΠΟΣ – ΜΟΥΣΕΙΟ - ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ. Εδώ βλέπετε ένα αναπαλαιωμένο σπίτι – σήμερα ξενοδοχείο, εδώ έναν αναπαλαιωμένο πύργο σήμερα - ξενοδοχείο, εδώ έναν αναπαλαιωμένο μύλο – σήμερα ενοικιαζόμενα δωμάτια, εδώ ένα αναπαλαιωμένο πατητήρι, μια βιοτεχνία κατασκευής καλαθιών, ένα τυροκομείο, ένα παπουτσοποιείο, ένα σαμαράδικο – όλα αναπαλαιωμένα με λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σήμερα έχει συναυλία εγχόρδων στην αναπαλαιωμένη βυζαντινή εκκλησία του Αγίου Μότσαρτ, αύριο συναυλία με νησιώτικα στο αναπαλαιωμένο παλιό σχολείο, μεθαύριο στο αναπαλαιωμένο κάστρο του Κατεπάνω Ρωμανού Διογένη. Και δίπλα στη θάλασσα μια ζώνη beach bars, καφετέριες, bars, φαγάδικα…

Επίσης, η ελληνική ύπαιθρος πέθανε επειδή η παιδεία σε αυτή τη χώρα αν δεν έχει πεθάνει ψυχομαχεί.
Επειδή παιδεία δεν είναι ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΛΥΝΩ ΤΡΙΩΝΥΜΟ ΜΑΛΑΚΑ ΓΙΑΤΙ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ αλλά ΝΑ ΜΑΘΩ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΩ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ ΠΡΩΙ-ΜΕΣΗΜΕΡΙ-ΒΡΑΔΥ. Αυτό που ζω και προστατεύω είναι το κορμί μου, το μυαλό μου, η ψυχή μου, το σπίτι μου, οι δικοί μου, τα δέντρα μου, το χώμα μου, ο αέρας μου, η θάλασσά μου.
Αλλά και οι δάσκαλοι έχουν αφομοιωθεί και αυτοί στην παρακμή που ζούμε. ΠΛΗΡΩΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ (ουάου κορίτσια ο Μπάρκουλης!) ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΦΡΑΓΚΑ Η ΕΞΟΥΣΙΑ.
Έτσι ούτε γνωρίζει κανείς τι γίνεται γύρω του ούτε ενδιαφέρεται να προστατέψει τίποτα.

Το μόνο που έχουμε σ΄ αυτή τη ζωή είναι πέντε, έξι χρώματα. Γαλάζιο-ουρανός, πράσινο-δέντρα, μπλε-θάλασσα, καφέ-γη, άσπρο-τα δόντια μας που πρέπει να ΜΑΘΟΥΝΕ να χώνονται σε κάθε τρυφερό πόδι που καταφτάνει με λαίμαργες βλέψεις…

Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουνα σήμερα καθώς πότιζα (τι πότιζα - ξεπατώθηκα να ποτίζω) τα δέντρα στο κτήμα, τα δεντράκια μας. Σε ένα χωριό που ερήμωσε σήμερα. Έφυγαν όλοι οι καλοκαιρινοί. Και έμεινα και γω ξεχασμένη σε παρατεταμένες διακοπές λόγω συγκυριών…

Παναγία μου μην πιάσει καμιά φωτιά και έχουνε μείνει μόνο γέροι, εγώ, 10 αναπαλαιωμένα κτίρια, ένα πολιτιστικό κέντρο, 4 μουσεία και κάτι δεκατριάχρονα - μαλάκα μου στειλε ο ξάδεφός μου μια φωτογραφία από τα καμένα στην Ηλεία αλλά δεν μπορώ ρε πούστη μου πια με αυτό το κινητό της ξεφτίλας, δεν πάει άλλο θα μου πάρει η μάνα μου άλλο....

Κλαίω και θρηνώ

Στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί
και σ΄ όλη την Ανατολή
δεν είχε τύχη ν΄ ακουστεί
τέτοιο κακό,
τέτοιο κακό και να γραφτεί...

Είδα μαχαίρι και φωτιά
είδα παλάτια και νυχτιά
μα πολιτείες και χωριά
να ξεψυχούν πρώτη φορά....

Μάνος Ελευθερίου - Άγιος Φεβρουάριος

Καθυστερημένο οδοιπορικό κουμπαριάς

Ο γάμος που πήγαμε ως κουμπάροι στις 29 Ιουλίου, ήταν στο τριεθνές: Σύνορα Καβάλας - Δράμας - Σερρών. Ψηφίζω Καβάλα δαγκωτό. Δεν είχα ξαναπάει πέρα από τη Σιθωνία αλλά ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ. Ειδικά στα χωριά και ειδικά οι άνθρωποι. Οι δικοί μου συντοπίτες, οι νησιώτες, έχουν καθαρό βλέμμα αλλά όχι αθώο. Εκεί οι άνθρωποι έχουν αθώο βλέμμα. Άντε πιο αθώο να μην ακούγομαι χαζή.

Καβάλα

Καβάλα

Ο ανδριάντας του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (Καβάλα)

Το σπίτι του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (Καβάλα). Όχι δεν είναι επισκέψιμο. Απλώς χρησιμοποιούνται οι τουαλέττες του από την καφετέρια που λειτουργεί από πάνω. Αποτελεί Αιγυπτιακό έδαφος. Το ΥΠΠΟ δεν ενδιαφέρθηκε να το νοικιάσει. Οι ιδιοκτήτες της καφετέριας το έκαναν. Άντε παιδιά και εις ανώτερα. Αλλά τι εύχομαι αφού τα ανώτερα τα έχουμε φτάσει και ξεπεράσει.

Καβάλα, πίσω από το λιμάνι

Καβάλα, πίσω από το λιμάνι

Με τον τρόπο του Σ.Γ.

R. Magritte 1928: The lovers

Χτες βρήκα ένα ημερολόγιό μου παλιό.
Αντιγράφω από κει μια συνάντηση πριν από χρόνια τέτοιες μέρες.
Δυο άνθρωποι που είναι αλλού.
Ο Σ. Γ., ας πούμε ο Στέλιος κι εγώ.
Έ ρε τι έλεγα τότεεεεεε……
------------------------------------------------------------------------------------------------
Πήγαμε βόλτα στο φεγγάρι. Μα καλά είμαι τόσο βλαξ που δεν είχα καταλάβει τίποτα;
Μου λέει σε μια στιγμή:
- Ξέρεις το φεγγάρι είναι τόσο κρύο γιατί το φως του είναι πολωμένο, δεν είναι φυσικό όπως του ήλιου.
- Άσε ρε Στέλιο και εγώ για φυσικός πάω. Πες τα σε κανέναν άλλον να κάνεις εντύπωση.
- Επιτέλους τι θέλεις; Σε πήγα βόλτα, σου τραγούδησα όλους τους Αχαρνείς, τους χόρεψα, σου έπαιξα κιθάρα, σε πήγα στο αγαπημένο μου μέρος. Τι άλλο θέλεις για να καταλάβεις ότι μ΄ αρέσεις;
- (γέλασα) Να μου το πεις από την αρχή.
- Μπορώ να σε φιλήσω;
- Όχι.
- Να σ΄ αγκαλιάσω;
- Όχι.
- Να περάσω το χέρι μου στους ώμους σου;
- Όχι.
- Καλά.
Έπεσε μια θανατερή σιωπή και δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά αυτός είναι μεγάλος και αμείλικτος….
- Τι θέλεις λοιπόν;
- Τι ερώτηση είναι αυτή; Εγώ πρέπει να την κάνω.
- Εννοώ γενικά. Απ΄ τη ζωή σου απ΄ τον κόσμο. Τι θες.
- Τι θέλω. Δεν ξέρω. Όλα.
- Ποια όλα. Εγώ δεν είμαι μέσα σ΄ αυτά;
- Είσαι αλλά μερικά πράγματα τα φοβόμαστε. (πως το είπα αυτό; έτσι μου ρθε.)
- Δηλαδή με θέλεις αλλά με φοβάσαι;
- Κάπως έτσι. (ο ορισμός της αμηχανίας).
- Γιατί με φοβάσαι;
- Γιατί είσαι μεγάλος.
- Σιγά τη διαφορά ηλικίας. Εφτά χρόνια.
- Δεν είναι τα χρόνια είναι οι εμπειρίες. Έχεις γυρίσει τον κόσμο, είσαι όπου γη και πατρίς, είχες πολλές γυναίκες, είσαι πολύ ανεξάρτητος, δε φοβάσαι τίποτα.
- Εγώ δε φοβάμαι τίποτα; (Έσκασε στα γέλια). Οι εμπειρίες είναι μια μαλακία. Εγώ είμαι ο πιο φοβισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
- Σιγά. Οι φοβισμένοι κρύβονται, δε μιλάνε και δεν κάνουν τίποτα. Εγώ ας πούμε είμαι πολύ συχνά φοβισμένη.
(Και τότε ξέφυγε τελείως ο άνθρωπος, ούτε ξέρω πως του ήρθε αυτό που είπε)
- Εσύ δε φοβάσαι τη μοναξιά. Έχεις γερές ρίζες. Εγώ τρέμω να μείνω μόνος μου. Θέλω συνέχεια κάποιον να με σώσει απ΄ αυτό.
(Δεν ήξερα τι να κάνω πάλι. Αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε).
- Θα με σώσεις;
- Εγώ; Τι λες; Εντάξει δεν τη φοβάμαι τη μοναξιά. Εσύ τη φοβάσαι. Να κάνουμε παρέα. Αλλά δεν είμαι σωτήρας. Εγώ φοβάμαι.
(πω πω ρε πούστη μου ο φόβος του φόβου το φόβο το ξεφτιλίσαμε….).
- Βλέπεις; Εσύ λες φοβάμαι και κοιτάς το φόβο σου στα μάτια…
- Ο φόβος είναι ένα ψεύτικο πράγμα. Δεν υπάρχει. Τον ανέχεται κανείς μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει ή μέχρι να τελειώσει αυτό που φέρνει το φόβο.
- Σ΄ έχω πιο πολύ ανάγκη από ότι νομίζω. (αχ τι ωραία που είναι να μου λέει τέτοια, παρ΄ όλο που είναι ασφυκτικός!)
- Έλα, υπερβολές.
- Αφού διαβάζεις μέσα μου, δεν μπορεί να μην βλέπεις ότι λέω αλήθεια. (ωχ Χριστούλη μου τι λέει αυτός ο άνθρωπος;)
(Και έπεσε μια σιωπή πάλι, που δεν τη συμμάζεψε κανείς. Εγώ αγχώθηκα, το χτυποκάρδι μου είχε ακουστεί ως τα Κουφονήσια κι έτσι πέταξα τελικά μια βλακεία…)
- Εγώ θέλω κάποιον να με ερωτευτεί όχι να κρεμαστεί πάνω μου για να σωθεί.
- Ποιος είπε ότι δεν είμαι ερωτευμένος; Τρελά;
- Ναι καλά. Αύριο θα το ’χεις ξεχάσει.
- Μπα όπου και αν πάω η Credit με πληγώνει. (α θα μας τρελλάνει).
- Εεεεεε τι θα γίνει με το μελό; Αυτός είναι ο τρόπος του Σ.Γ. για να την πέφτει στα κορίτσια;
(το τι γέλιο έπεσε δεν περιγράφεται. Με φίλησε στο μάγουλο γελώντας).
Γυρίσαμε πίσω. Εγώ σώπαινα αυτός σιγοτραγουδούσε αυτό που λέει «Μια αμαξα μες στη βροχή, βάστα αμαξά μη μου βραχεί, το κορίτσι που ναι μέσα όμορφο σαν πριγκηπέσσα…»

------------------------------------------------------------------------------------------
Για πολλά χρόνια, η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται κάθε Αύγουστο στο ημερολόγιο μου.
Για 10 χρόνια περίπου.
Εγώ μεγάλωνα, ο Στέλιος ήταν πάντα μεγάλος.
Το ίδιο σκηνικό. «Τι θα γίνει θα με σώσεις;» τη μια χρονιά. «Παντρέψου με» την άλλη. «Μήπως σταμάτησες να με φοβάσαι;» την άλλη.

Μετά από 5 επιπλέον χρόνια τον είδα χτες.
Έχει χάσει πολλά μαλλιά και έχει αναλάβει ένα έργο πολλών εκατομμυρίων.
Έχει παντρευτεί, χωρίσει και ξαναπαντρευτεί.
Σκόρπιος όσο ποτέ.
Και φοβισμένος μέχρι τον πάτο της καρδιάς του.
Ρίξαμε κάτι τρελούς χορούς στο γλέντι για τα βαφτίσια που μας είχανε καλέσει.
Του είπα ότι ποτέ δεν έπαψα να τον θαυμάζω αλλά δεν τον φοβάμαι πια. Τώρα φοβάμαι άλλα πράματα.
Είναι ένας από τους ανθρώπους που με έκαναν να γίνω φυσικός (όχι να σπουδάσω φυσική – να γίνω φυσικός) και να μιλάω μελό.
Φιλί μεγάλο στον Σ.Γ. και στον τρόπο του να την πέφτει στα κορίτσια.

Άιντε, τον ξεφτιλίσαμε το Σεφέρη αααααα.

Αχαρακτήριστος αποχαρακτηρισμός κτιρίου με χαρακτήρα

Αντιγράφω από την Καλύβα του παππού που αντιγράφει από το blog katerina ante portas, post της 13/7:
ΘΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΞΕΔΡΑ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ;
ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΥ Δ. ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ 17
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Την Τρίτη 3/7/2007 στο ΥΠΠΟ, σε πολύωρη κοινή συνεδρίαση του ΚΑΣ και του ΚΣΝΜ (που ορίστηκε αιφνιδιαστικά την Παρασκευή 29/6/07 χωρίς να ειδοποιηθούν οι έχοντες έννομο συμφέρον) αποφασίστηκε, με μια ψήφο διαφορά (την διπλή ψήφο του προέδρου) ο αποχαρακτηρισμός του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 από ‘Εργο Τέχνης, με σκοπό να ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και του αρ. 19 και να κατεδαφισθούν.
Αιτιολογία: η θέα από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που θεωρήθηκε υπέρτερο "δημόσιο(;) συμφέρον".
Παρά την απόπειρα αιφνιδιασμού, πρόλαβαν να ταχθούν κατά της κατεδάφισης η Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Πανεπιστημιακές Σχολές, ο Δήμος Ιωαννίνων, Ακαδημαϊκοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.α.Το κτίριο της Διον. Αρεοπαγίτου 17, είναι έργο του 1930 του Ηπειρώτη αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένου (1875 – 1957) .
Ο Κουρεμένος ήταν αριστούχος της Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, Ακαδημαϊκός, ζωγράφος, καθηγητής στο ΕΜΠ, φίλος του Ελ. Βενιζέλου και του Pablo Picasso. Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία για το έργο του στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, το Δουβλίνο.Το κτίριο θεωρείται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του μεσοπολέμου στην Αθήνα, ίσως το ωραιότερο δείγμα Art Deco στην πόλη. Την όψη του κοσμούν γλυπτά, ψηφιδωτά, ορθομαρμαρώσεις από κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο.
Χαρακτηρίζεται διατηρητέο από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1978 και έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1988. Σε όλους τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η ύπαρξη των διατηρητέων 17 & 19 είναι βασική προϋπόθεση για τον σχεδιασμό. Στο Νέο Μουσείο επιτρέπεται κατά παρέκκλιση ύψος 24μ., ώστε να «συνομιλεί με τον Παρθενώνα» πάνω από τα κτίρια της περιοχής.
Το ΚΑΣ το 2003 δικαιολογεί τη θετική του απόφαση για την ανέγερση του Μουσείου με το σκεπτικό ότι το Μουσείο δεν θα είναι ορατό από την Δ. Αρεοπαγίτου και συνεπώς δεν θα επιβαρύνει τα μνημεία και τα διατηρητέα κτίρια. Εγκρίνει δηλαδή την ανέγερση του Μουσείου, επειδή ο τεράστιος όγκος του κρύβεται από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου! Με το ίδιο σκεπτικό εγκρίνεται η ανέγερση και από το ΣτΕ το 2005.
Με την κατεδάφιση των δύο αυτών διατηρητέων κτιρίων ουσιαστικά ακρωτηριάζεται ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Δ. Αρεοπαγίτου. Ταυτόχρονα χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης αστικής ιστορίας μας. Και όλα αυτά στο όνομα ενός κτιρίου – μουσείου το οποίο θα έπρεπε να είχε ως αποστολή τη διατήρηση και τη μεταφορά της μνήμης και όχι την καταστροφή της.
Και δυό λόγια για τη θέα: Από την αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα φαίνεται ο Παρθενώνας και ολόκληρος ο βράχος της Ακρόπολης. Κρύβεται το Θέατρο του Διονύσου, όχι μόνο από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά και από τα ψηλά πλατάνια του δρόμου που αποτελούν τη «δροσιά των περιπατητών» όπως επεσήμανε η Μαρίζα Κωχ, και από τα πυκνά κυπαρίσσια του αρχαιολογικού χώρου. Θα πρέπει και αυτά να «καούν» στο όνομα του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος;
Τα κτίρια της Διον. Αρεοπαγίτου στην ουσία εμποδίζουν το εστιατόριο του Μουσείου να φαίνεται από τον Μεγάλο Περίπατο και τον Αρχαιολογικό χώρο. Το τεράστιο, υπαίθριο εστιατόριο θα λειτουργήσει πάνω σε μια υψηλή τσιμεντένια εξέδρα – πρόβολο (στο ύψος της στέγης του κτιρίου Βάιλερ) που εξέχει από τον κύριο όγκο του Μουσείου, προς τη Διον. Αρεοπαγίτου, επί της οποίας σημειωτέον ότι δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου.
Όσο για τις πίσω όψεις των διατηρητέων, που φαίνονται από το Μουσείο, υπάρχουν λύσεις: φύτευση δένδρων, αρχιτεκτονική ανάπλαση, εικαστικές παρεμβάσεις. Αρκεί να συναινέσει το ΥΠΠΟ.Με την σκανδαλώδη απόφαση επιχειρείται να καταλυθεί η ιερότητα του αρχαιολογικού χώρου, η πολύτιμη αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ο μοναδικός χαρακτήρας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να πίνει τον καφέ του ο τουρίστας με ανεμπόδιστη θέα και να ενισχυθούν έτσι οι εμπορικές χρήσεις του μουσείου. Α υ τ ό θέλουμε;

Αν όχι, ας πάρει το μήνυμα ο Υπουργός Πολιτισμού και Βουλευτής Α Αθηνών Γ. Βουλγαράκης, τηλ. γραφείου 2103636177, fax 2103638137, email Γ.Βουλγαράκη,Μαρίνα Κουρεμένου, Αρίστος Δοξιάδης,Αχιλλέας Φρειδερίκος, Nίκος Ρουσέας,Μανώλης Αναστασάκης, Μίμης Κουμαντάνος.
Στο http://areopagitou17.blogspot.com/ μπορείτε να υπογράψετε κείμενο διαμαρτυρίας.

Φύγαμεεεεεεεε! Πάμε διακοπέεες!

Φέτος θα μπει για πρώτη φορά στη θάλασσα!
Κάνε Χριστούλη μου να νιώσει πως η θάλασσα είναι το πιο όμορφο "πράγμα" στην πλάση!

Πέντε κληρονομιές θα θελα να χει:
1. Να αγαπάει τη θάλασσα και τη μουσική.
2. Να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο.
3. Να φωνάζει για το άδικο.
4. Να συμπάσχει με εκείνους που πονάνε.
5. Να είναι υγιής και τυχερός.

Εεεεεε δε θέλω και πολλά.
Ας ξεκινήσουμε με τη θάλασσα και ας ελπίσουμε ότι η ζωή θα σταθεί αγαπησιάρα μαζί του για τα υπόλοιπα.....

ΒΙΤΕΟ ΚΛΑΠ

Με ρώτησε ο Pan τι σχέση έχω με την Κύπρο και μου ρθε συναισθηματικό κύμα!

Αχ η Κύπρος!

Ότι και να λέτε εδώ στην Ελλάδα για τους Κύπριους, μην μου τους κατηγορείτε. Αν πάτε εκεί και ζήσετε λίγο μαζί τους θα καταλάβετε τι είναι αυτό που μας φαίνεται περίεργο στην συμπεριφορά τους. Εϊναι αλλιώς η ζωή εκεί, αλλιώς οι αξίες, ο κόσμος έχει άλλη ποιότητα από ότι εδώ, σαν κάτι από την Ελλάδα του πενήντα. Εκείνη η ταινία με την αυλή, που ο Ηλιόπουλος λέει συνέχει βάζω τα σπίρτα, βάζεις τα στιγάρα; Και ταυτόχρονα ο κόσμος είναι χαλασμένος με ένα άλλο τρόπο. Μια λατρεία για την καλοπέραση και ένας ύπνοοοος ιδεολογικός, ανάσκελα χωρίς όνειρα.

Τέλος πάντων παραθέτω αυτή τη φωτογραφία από το τελευταίο μου ταξίδι εκεί πριν από καμια δεκαριά μέρες. Απέναντι ακριβώς από τη Βασιλική ένα από τα καλύτερα μαγεριά της Λευκωσίας, στην Αγορά του Αγίου Αντωνίου. Αρνί με το σπανάχι, κολόκια με ταυγά και μια ΚΕΟ. Και απέναντι ΒΙΤΕΟ ΚΛΑΠ ΕΛΑ. Αυτή η περικοπή του μ και του ν περιπέφτει συχνά στα όρια της καρικατούρας. Και σε συνδυασμό με τις υποχρεωτικές μεταγραφές των Αγγλικών τίτλων με ελληνικά ψηφία μετά την Αγγλική κατοχή τα ξεπερνούν τα όρια αυτά. Π.χ. ΧΟΤΕΛ ΠΛΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΟΥΖ ή ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΚΡΙΝ ΚΑΡΤΕΝ κλπ.

Άντε από αύριο στο χουριό τσ νύφς στας Σέρρας τέρμα του blog.

Σε μια βδουμάδα πάλι με blog ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ουάου...

Εφτά μέρες μακριά από το μπεμπάκι

Μου λείπει ήδη το μπεμπάκι.
Γλυκέ μου ο Θεός να σε φυλάει αγοράκι μου τώρα που θα μαστε μακριά.

Όταν έσπαγα βιτρίνες από τράπεζες και έτρωγα ξύλο από τα ΜΑΤ και κοιμόμουνα στις καταλήψεις ούτε περνούσε από το μυαλό μου πως είναι να έχει κανείς ένα παιδί. Κι όταν το ριξα στην επιστήμη και στους άντρες και στα ταξίδια ούτε ήξερα...
Όπου ουρανός και το σπίτι μου ήταν και τώρα μιλάω για το Θεό σαν να πίστευα πάντα και για το παιδί μου σαν όλες τις μανάδες.

Γι αυτό καλά έλεγε ο παππούς μου: Μην κοροιδεύεις ποτέ και μη λες μεγάλα λόγια γιατί η μέρα που θα κάνεις τα ίδια με αυτά που κοροιδεύεις μπορεί να αργήσει, αλλά άμα τη ζεις τη ζωή και δεν είσαι στη γυάλα, θα ρθει οπωσδήποτε.

Όξινα εσπουρτίσασιν

Το 1962 είχαν αρχίσει ήδη οι ταραχές και ο διχασμός μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων στην Κύπρο. ΤΟ ΡΙΚ (Ραδιοφωνικο Ίδρυμα Κύπρου) δεν είχε καμία εκπομπή στα τουρκοκυπριακά. Μόνο μια ταινία Τούρκικη κάθε δεύτερη Παρασκευή, την οποία την μία την κόβανε την άλλη δεν έπιανε καλά το σήμα κλπ. Οπότε οι τουρκοκύπριοι ανοίξανε δικό τους κανάλι στο βορρά, το επιλεγόμενο Μπαϊράκ (σημαία). Εκεί υπήρχε ένας δημοσιογράφος ο οποίος έλεγε τις ειδήσεις και στα ελληνικά, αλλά δεν ήξερε και πολύ καλά τη γλώσσα…..
Περιγράφει λοιπόν τη σύγκρουση δύο πλοίων, ενός Ελληνικού και ενός τουρκικού στα στενά του Βοσπόρου….

ΜΕ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΒΑΡΙΑ ΠΡΟΦΟΡΑ….

Ελληνικόν μπαμπόρον έμπαινεν εις τον Βόσπορον.
Τούρτσικον μπαμπόρον έβγαινεν μπου τον Βόσπορον.
Ελληνικόν μπαμπόρον έφερεν όξινα (κουβαλούσε λεμόνια).
Τούρτσικον μπαμπόρον έφερεν ρύζιν τσε αφκά (αυγά).

Ελληνικόν μπαμπόρον εν έπαιξεν την μπουρούν του (δεν χτύπησε την κόρνα του).
Τούρτσικον μπαμπόρον έπαιξεν την μπουρούν του (εμ βέβαια!!!!).
Ετουμπάρασιν.

ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ!!!!!!!!!

Όξινα εσπουρτίσασιν (σκορπίσανε),
Αφκά εσσονώστηκαν (σπάσανε και χύθηκαν)
Ρύζιν εσσύθηκεν (χύθηκε, παχύ σίγμα),
Τσε γίνηκεν η θάλλασα αφκολέμονη!!!!!!!!!

ΚΑΛΑ ΤΟ ΠΟΣΟ Μ ΑΡΕΣΕΙ ΑΦΤΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ.
ΕΙΔΙΚΑ ΤΟ …όξινα εσπουρτίσασιν…αφκά εσσονώστηκαν…ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ ΣΟΥ ΛΕΩ

Εγώ και το blog μου

Shateau des Perenees - Rene Magritte

Γιατί γράφω σ΄ αυτό το blog;
Έλα μου ντε;
Θα μπορούσα να κρατάω ημερολόγιο όπως έκανα παλιότερα.
Υποτίθεται ότι στο διαδίκτυο σε διαβάζει κόσμος.
Αυτή είναι η διαφορά.
Αλλά σάμπως με διαβάζει και κανείς;
Ελάχιστοι.
Το θέμα είναι ότι δεν με πολυνοιάζει κιόλας.
Είναι πολύ συγκηνιτικό όταν με διαβάζει κάποιος αλλά τώρα που το σκέφτομαι ο βαθύτερος στόχος μου δεν είναι αυτός.
Ο στόχος είναι να φύγει από μέσα μου αυτό που συνήθως κουβαλάω όταν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω.

Δεν μπορώ να γράφω οτιδήποτε και συχνά.
Το γράψιμο δεν είναι δουλειά της πλάκας.
Αν το γράψιμο ήταν δουλειά της πλάκας θα άλλαζα δουλειά.
Όπως λέει ο Μπουκόφσκι (ή τέλος πάντων κάπως έτσι λέει ο Μπουκόφσκι).


Μόλις το γράψω το κατιτίς είναι σαν να μου φεύγει το συναίσθημα και το παίρνει άλλος και εγώ μένω ελαφριά.
Ψυχοθεραπεία τσάμπα δηλαδή.
Της πλάκας ψυχοθεραπεία.
Άμα δεν έχεις κάποιον να σε γειώνει μάλλον περί παρηγοριάς πρόκειται.
Για να μην πω ότι μπορεί να πρόκειται και για αυνανισμό.



Όταν τελειώσει αυτός ο ογκόλιθος δουλειάς που με τρέχει πάνω κάτω θα σταματήσω να κάνω τόσο μα τόσο τετραγωνισμένες σκέψεις.
Οι καμπύλες στη σκέψη, η απουσία περιγράμματος και η ανάπτυξη διαστάσεων πέρα από τις γνωστές τέσσερεις είναι - γαμώ την τρέλλα μου- το άλφα και το ωμέγα της ψυχικής ανάτασης.

Σταματάω εδώ γιατί αν συνεχίσω θα βάλω σε ευκλείδεια γεωμετρία τη φλόγα που καίει μέσα μου και μετά θα ξεράσω από ανία και αηδία για τον τέλεια καλοκουρδισμένο εγκέφαλό μου που έμαθε -γαμώ την τρέλλα μου- μάλλον εκ γενετής να δουλεύει με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού αλλά σε ρυθμό παράκρουσης.



Τον ογκόλιθό μου μέσα.

SOS ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΑΦΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΝΗΘΑΣ

ΕΚΚΛΗΣΗ
ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ
ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ - ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ,
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Οι οικολογικές οργανώσεις βρίσκονται σε αυτή την διεύθυνση

Από το δασαρχείο Πάρνηθας (σύμφωνα με όσα είπαν στον http://thepanwithin.blogspot.com/) ανέβηκαν στο βουνό συνεργεία για να ξεκινήσουν καταμέτρηση των εναπομεινάντων ελαφιών. Επίσης είπαν ότι τουλάχιστον μέχρι την Τρίτη μπορούν να υποστηρίξουν τα ζώα.
Τα τηλέφωνα του δασαρχείου είναι τα ακόλουθα: 210 2434061-2-3.

Στο forum του Running News, γίνεται συζήτηση για την διοργάνωση μιας εξόρμησης στην Πάρνηθα.

Στη θεία μου τη Μαριέττα

Έχω χαθεί από το blog. Ο χρόνος είναι ανύπαρκτος.
Χτες όμως άκουσα αυτό το τραγούδι που λέει "αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα" και θυμήθηκα τη θεία μου τη Μαριέττα.

Γειάαααααααα σου θεία Μαριέτταααααααα!!!!!
Πως είναι εκεί πάνω;
Περνάς καλά;
Σε αφήνουν να τρως γλυκά;
Έχει ΘΑΛΑΣΣΑ;
ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟ;
ΜΠΑΝΙΑ;
ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ;
ΒΟΛΤΕΣ;
Αν δεν περνάς καλά θα πάω στο ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟ να του σπάσω τα μούτρα!
Εδώ είμαστε στην ίδια μαλακία όπως παλιά.
ΘΑ ΘΕΛΑ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΟ ΜΠΕΜΠΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ.
ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΣΠΑΣΑ ΤΟΤΕ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟΥ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΜΕ ΤΟ 166 ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΙΠΕ "ΖΑΧΑΡΟ ΕΧΕΙΣ ΜΟΝΟ; ΖΑΧΑΡΟ ΕΙΧΕΣ ΜΟΝΟ. ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ!"
Χαίρομαι που κάναμε μαζί το τελευταίο σου μπάνιο αλλά λυπάμαι που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω ότι σ΄ αγαπώ και ας είσαι γκρινιάρα.
ΥΠΟΣΧΕΣΟΥ πως θα με πας μόλις έρθω εκεί πάνω στο καλύτερο μέρος για μπάνιο, ψάρι και ηλιοβασίλεμα!

ΑΝΤΕ
ΚΑΛΗΝ ΑΝΤΑΜΩΣΗ
ΦΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ
ΠΕΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΘΗΚΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΚΟΜΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΗΣΥΧΟΣ

Κα ΜΠΛΑΜΠΛΙΔΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΩ

1/7/07

ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΔΑ LIVE...
ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΜΙΛΗΣΑ ΣΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
ΚΑΠΩΣ ΤΗΣ ΤΟ ΦΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ...

Credit παιδί μου, το πρόβλημα με τα λούμπεν στοιχεία είναι ότι απλώς είναι στο περιθώριο και μένουν πάντα εκεί, δεν κάνουν επανάσταση ποτέ ούτε συμμετέχουν στις επαναστάσεις γιατί δεν έχουν ταξική συνείδηση. Είναι συνέχεια στην απέξω δηλαδή.

Η ιστορία γράφεται από όλους τους άλλους...

Την τρέλλα μου της λέω και το ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ, η ΜΟΝΜΑΡΤΗ του ΠΙΚΑΣΟ, ο ΘΕΙΟΣ μου ο ΝΙΚΟΣ τι είναι όλα αυτά αν όχι επανάσταση;

Αυτά είναι μόδες Credit παιδί μου, μόδες....

Έτσι μας βλέπουνε εμάς που δεν αφομοιωνόμαστε (εντελώς) με το σύστημα οι απομέσα...
Κάτι ρομαντικοί τύποι που δεν συμμετέχουν στη γραφή της ιστορίας...

The story of my life reviewed in two sentences by HER MAJESTY Prof. Blablidou the queen of lie and diaplocation.

Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα.
Οι ρομαντικές, μικροαστικές, καθημερινές σαχλοεπαναστάσεις μου όντως είναι απλώς λούμπεν. Δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να κοιμάμαι ήσυχη, να απευθύνονται σε μένα όταν θέλουν μια δουλειά καλά και να με αποκλείουν από τις λήψεις αποφάσεων γιατί θα τα πω λούμπεν καθαρά σε όλους...
Ξεκίνησα να το γράψω στο blog στις 14 Ιουνίου όταν έγινε αλλά είχα βαρειά καρδιά και το παράτησα.
Με πίκρανε η γεύση της ήττας...
Τώρα μου πέρασε λίγο...

ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΑΣ ΜΑΝΤΑΜ...
(ακόμα και αυτή η έκφραση είναι ένας λούμπεν τρόπος να εκφραστεί κανείς....ωωωωωωωωχ)

I want to be a bus driver

Εδώ και κάνα μήνα έχω αγοράσει μια σαλιάρα του μπέμπουρα που γράφει "I want to be a bus driver".
Από την πρώτη στιγμή που την είδα μου ρθε μια ξινίλα με το όνειρο του να γίνει ο φορών τη σαλιάρα οδηγός λεω- λεωφορείου.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, είναι αμερικάνικο προϊόν.
Ένας κοκκινομάλλης πιτσιρίκος σε κάτι ξεχασμένες επίπεδες εκτάσεις στην Αϊόβα, μένει σε ένα σπίτι που το κοντινότερό του κτίριο απέχει όσο η μέση απόσταση των νησιών στο Αιγαίο. Κάθε πρωί περνάει το σχολικό και τον παίρνει. Ο οδηγός είναι ο Θεός ο ίδιος. Περνάει και συνδέει τον πιτσιρικά με τον έξω κόσμο! Του φέρνει τους φίλους του!
I want to be a bus driver mom!

Έτσι και στην Ελλάδα πει παιδί ότι θέλει να γίνει οδηγός λεω- λεωφορείου θα το πετάξει η μάνα του στη λεω- λεωφόρο. Επιτρέπονται κατά σειρά προτίμησης από γονείς μόνο τα κάτωθι επαγγέλματα:

1. ΓΙΑΤΡΟΣ (με κεφαλαία)
2. ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (με bold γράμματα για τη στιβαρότητα του επαγγέλματος αααααααα)
3. Κάτι που να έχει σχέση με οικονομικά (με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση)
4. ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΑΣ (ας ας ας - Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ)
5. Κάτι που να σε δείχνει η τηλεόραση (με αυτή τη διατύπωση)

Ωρε μανούλα μ να χαρώ ιγώ επαγγελματικά γονεϊκά όνειρα!!!!!
Αλλά και τα ίδια τα πιδιά σίμερις τα ίδια επαγγέλματα επιλέγουν. Αλλά ανάστροφα. Με σειρά από το 5 στο 1. Ουαααχαααα!

Την τρέλλα μου το καθημερινό σχεδόν σιδέρωμα σαλιάρων μου την έχει δώσει.
Η άλλη πάλι έχει πάνω μια γελάδα και γράφει I love my gradpa.
Μα τι διάλα παίρνουνε οι designers σαλιάρων την ώρα που σχεδιάζουνε;
Φτιάξτε ρε κουμπάροι μια που να γράφει I hate saliares, ξέρω γω I am a baby pig, I want to be a great fucker, I need to pee, I fall asleep, I go to bed, Goodnight...
Την τρελλα μου ...όλα εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι;

Είμαι λέει λούμπεν

Έτσι μου είπε πάλι, δεύτερη φορά μετά από 5 χρόνια, η καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Κα Μπλαμπλίδη.

Ως συνήθως περίμενα μισή ώρα για να της μιλήσω και άκουσα και όλα τα τηλεφωνήματα μπλα μπλα μπλα που έκανε, όπου και θημήθηκα πάλι το μεγαλείο της έννοιας της Πανεπιστημιακής διαπλοκής.

Και μετά άρχισε να μου περιγράφει μπλα μπλα μπλα το πλαίσιο της συνεργασίας μας.

Και εγώ έκανα της παρατηρήσεις μου:

Αυτή η δουλειά δε βγαίνει σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα και το θέμα δεν είναι να είμαστε μόνο παραγωγικοί αλλά να έχουμε και ποιότητα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τόσο διάσημο θέμα όπως αυτό και πρέπει να βρούμε και άλλον συνεργάτη πιο θεωρητικής ειδικότητας για να καλύψει τα θέματα στα οποία εμείς έχουμε μάυρα μεσάνυχτα κλπ.

Ως συνήθως δεν άκουσε τίποτα.

Τα ξαναείπα με άλλα λόγια.

Επανέλαβε το πλάνο μπλα μπλα μπλα.

Τα ξαναείπα.

Επανέλαβε το πλάνο, μπλα μπλα μπλα αδιαφορώντας για τα πάντα.

Και ενώ μιλούσε πια και είχα αποκάμει είπα το τραγουδιστά το γνωστό:

"Τρί-α παι-διά, τρια παιδιά Βολιώ-τικαααα,

μας κλέψαν την Αννούλα, Σαρακατσάνισσαααα".

Και τότε μου την απέδωσε πάλι την αγαπημένη ταμπέλα:

"Σταμάτα παιδί μου αυτή τη λούμπεν συμπεριφορά".

Εγώ όμως την είχα ετοιμάσει την ατάκα πριν από πέντε χρόνια όταν με είχε ξαναπεί λούμπεν και είχα μείνει σύξυλη...Ούτε λούμπεν δεν ήξερα τι θα πει τότε ούτε ότι είναι ορολογία του Μάρξ. Η Κα Μπλαμπλίδη όμως ως γνήσιο τέκνο της εξαίσιας φάρας των αριστερών της γενιάς του Πολυτεχνείου, που σήμερα είναι η προσωποποίηση της απάτης, της συντήρησης και της ντροπής τα ξέρει μπλα μπλα μπλα αυτά. Απευθύνθηκα λοιπόν τότε σε ένα φοιτητοπατέρα που είχαμε στη σχολή παλιά και πήρα μια διαφώτιση πρώτης τάξεως.

Και της την είπα την ατάκα:

"Ε μα βέβαια, Κυρία Μπλαμπλίδη, σύμφωνα με το Μαρξ, σε περιβάλλον κοινωνικής παρακμής η μπουρζουαζία λουμπενοποιείται".

Χε χε χε χε χε τσαντίστηκε και με ρώτησε τι εννοώ και φυσικά εγώ είπα ότι έκανα λούμπεν πλακίτσα όπως συνήθως...

Αυτός ο τρόπος, της λούμπεν πλακίτσας είναι ο μόνος τρόπος που έχω να τους τα λέω κατάμουτρα για να μην σαπίζουνε μέσα μου.

Αν δεν ήμουνα λούμπεν, θα χα τώρα μια πολύ ωραία μεγάλη καρέκλα σε ένα πολύ ωραίο γραφείο με γραμματέα και κόκκινο τηλέφωνο για τις διαπλοκές.

Δεν μπορώ να τσακωθώ μαζί τους γιατί έχω ανάγκη από δουλειές.

Αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε σε ποιά μεριά είμαστε γιατί χανόμαστε...

Για την ορολογία του λούμπεν από το διαδίκτυο:

"Μαρξιστικός όρος που δηλώνει τα ξεπεσμένα, εξαθλιωμένα και εκφυλισμένα μικροαστικά και προλεταριακά στοιχεία, που έχουν χάσει την ταξική τους συνείδηση και ζουν στο περιθώριο (οι ζητιάνοι, οι αλήτες, οι εξαθλιωμένοι, τα εγκληματικά στοιχεία κ.λπ.). Ο όρος λούμπεν προέρχεται από τη γερμανική λέξη lumpen (= ράκος, κουρέλι)".

http://agenda.pathfinder.gr/word/20060502/181467.html

"Η έννοια του λούμπεν είναι μια έννοια αρκετά χρησιμοποιημένη στην μαρξιστική φιλολογία αλλά πολύ λίγο μελετημένη. Τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται όχι για να ορίσει ένα κοινωνικό στρώμα συγκεκριμένο, όλα ο,τι περισσεύει απ όλες τις τάξεις μιας κοινωνίας, ο,τι δεν μπορεί να καταταγεί σε καμία από τις γνωστές κοινωνικές κατηγορίες.

... Ο μοναχικός άνθρωπος, ο κυνηγημένος, ο απροσάρμοστος, οφυλακισμένος, ο στρατιώτης, ο ομοφυλόφιλος, ο καλόγερος, ο άνεργος και γενικά οι άνθρωποι του περιθωρίου και της παρέκκλισης από τον κοινωνικό μέσον όρο, πιστεύω μπορούν να αναγνωρίζονται μέσα στην ιδεολογία του λούμπεν. Η περιθωριακή θέση τους τους επιτρέπει όχι μόνον να έχουν μια συνολική θεώρηση της κοινωνίας, αλλά και να τοποθετούνται όχι απέναντι σε μια τάξη αλλά απέναντι σε μια ταξική κοινωνία. Απ' αυτή την άποψη ο ριζοσπαστισμός του λούμπεν είναι «αταξικός», υπό την έννοια ότι δεν υπηρετεί μια τάξη ούτε στρέφεται εναντίον μιας άλλης τάξης".

Σε αυτό το κείμενο αναφέρεται παρακάτω και η ατάκα μου ε!!!

Τι δε μαθαίνει κανείς με την Κα Μπλαμπλίδη!!!!

http://www.rebetiko.gr/books/html/8.asp

Η μηχανή κελαϊδίσματος

Μηχανή κελαϊδίσματος (Paul Klee 1922)

Θα μπορούσα να φτιάξω μια ιστορία πάνω στη μηχανή κελαϊδίσματος του Κλέε, αλλά δεν μπορώ.
Είναι τόσο σημαδιακή και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική η ιδέα του, που μένω σκεπτική.
Το ’ασχημο είναι ότι πολλά στη ζωή μας έχουν γίνει σαν τη μηχανή κελαϊδίσματος.
τα σπίτια που ζούμε, η επικοινωνία με τα κινητά, το φαγητό που τρώμε, ο "ελεύθερος χρόνος" μας, τα μικροσπρόθεσμα όνειρά μας και τρομάζω να το σκεφτώ, τα μακροπρόθεσμα όνειρά μας.
Μου θυμίζει λίγο αυτό το στίχο που λέει: "κι αν τα ρουθούνια μου μείνουν μισά, κανένα πρόβλημα θα βάλω χρυσά".
Αλλά το πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι δεν μπορείς να αντισταθείς εύκολα.
Τα πράγματα αλλάζουν αργά, υπόγεια, σαν το κύμα στο βράχο, αλλοιώνονται οι ανάγκες μας και μας φοριούνται τεχνητές.
Πολλές φορές μου διαφεύγει η καθαρή εικόνα και παρασύρομαι.
Ο εχθρός δεν έχει πια πρόσωπο, όπως ο Χίτλερ, ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός.
Είναι σκόρπιος μέσα σε κάθε καθημερινή κίνηση και επαφή.
Και συχνά είναι κανείς πολύ κουρασμένος για να αντισταθεί.
Σαν γλυκός ύπνος έρχεται η αφομοίωση.

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τα σκουπίδια της ζωής μου

Εδώ αγαπητοί φίλοι κι οχτροί βλέπετε τη ζωή μου ωρέ.

Τα επαγγελματικά μου όνειρα είναι το τσίγκινο κουτάκι δεξιά,

τα σχέδια μου παντός είδους για το μέλλον είναι ο εξαίρετος χάρτης της Ελβετίας (τόσο ξενέρωτα όνειρα ναι),

η δίψα μου για ζωή είναι ότι απέμεινε μέσα στα πλαστικά μπουκάλια που διακρίνονται,

οι προσωπικές μου σχέσεις είναι τα τσαλακωμένα χαρτιά τριγύρω (τουλάχιστον δεν είναι καμμένα χαρτιά για να είμαι και αισιόδοξη εεεεε),

η ΔΥΝΑΜΗ μου,

η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μου,

η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ μου να δημιουργήσω και να προσφέρω,

ΟΛΑ μέσα στον κάδο

και η βρεφική πάνα τι να είναι; αντε να πούμε ότι είναι η λαχτάρα μου να καταλάβω τον κόσμο; να γίνα ένα με το σύμπαν; ουάχααα τι λέω πάλι.

ΣΤΑ ΑΖΗΤΗΤΑ ΟΛΑ

Και το πιο εκπληκτικό φίλοι κι οχτροί είναι το εξής:

Ωχούουου και δε με νοιάζει...

Ωχούουου και δε με νοιάζει για όλα αυτά...

Άσε που άμα θέλω φτιάχνω καινούργια, γυαλιστερά και τρεμάμενα στο πρώτο άγγιγμα...

Κάθομαι εδώ πέρα και πίνω το γαλατάκι μου και νιώθω πως είναι ωραία η ζωή και χωρίς αλάτι και χωρίς πιπέρι.

Μια σκέτη από γιουβέτσι.

Και πως μ΄ αρέσει ωρεεεεε!!!!

Ο Αλή Μπεμπά και οι σαράντα χέστες

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ο Αλή Μπεμπά, ο πιο γκαγκάν μπέμπουρας των Βαλκανίων. Ο Αλή Μπεμπά ήταν πολύ τσαμπουκαλεμένος μπέμπουρας αλλά επειδή είχε ένα χαμογελάκι γλυκό σαν σιροπάκι τους έριχνε όλους και τους έκανε ότι ήθελε.

Όμως ο Αλή Μπεμπά είχε ένα πολύ μεγάλο ελάττωμα. Έχεζε πολύ. Συχνά και πολύ. Το σιχτίρισμα της οικογένειάς του ήταν στερεοφωνικό και αέναο. Του γκρίνιαζαν συνεχώς. Ωωωωωχ πάλι έκανες κακάκια βρε τζαναμπέτη, πάλι βρώμησες την κοινωνία βρε φισφιρή, αμάν πια θα πεθάνουμε απ΄ τη μπόχα....

Ο Αλή Μπεμπά σημειωτέον, ΕΝΑ πράγμα δεν αντέχει: τη γκρίνια.

Δι΄ό και μια μέρα δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει και πάει στο μεγάλο Βεζύλη της Μπεμπηίας (συνορεύει ανατολικώς με την Πομπηία, δυτικώς με την Μαμηία και νοτίως με τη Μαλακία, αμάν το παράκανα πια).

---Μεγάλε Βεζύρη του λέει,δεν ημπορώ άλλο. Δεν αντέχω. Με έχουνε πρήξει τα ραμόλια. ΄Το δικαίωμά μου στο χέσιμο είναι ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ. Τι να κάνω;

Ο Μεγάλος Βεζύρης, ο οποίος ήταν και ο σοφότερος σοφός της χώρας, έξυσε λίγο το κεφάλι του και σκέφτηκε τον καλύτερο τρόπο για να ξεφορτωθεί τον Αλή Μπεμπά.

---Σου ύπόσχομαι,του είπε, ότι αν καταφέρεις να σηκώσεις τον μεγάλο άσπρο ολίφαντα από τον τάφο του Προφήτη όπου έχει σωριαστεί με σπασμένα πόδια, θα κατακτήσεις 100 χρυσά φλουριά και το μεγάλο Βεζυρικό "δικαίωμα του αειχέστου".

Τρελλάθηκε ο μπεμπά. Να χέζει στον αιώνα τον άπαντα χωρίς γκρίνια...Τι όνειρο κι αυτό...Παίρνει δρόμο λοιπόν και βρίσκει ένα τελάλη.

---Εεεε του λέει, θέλω να γυρίσεις όλη την πόλη και να διαλαλήσεις ότι όποιος μπέμπουρας καταπιέζεται από τα ραμόλια του κατεστημένου, τους ανήχεστους και τους χεζαγνοούντες, μπορεί να ρθει το βράδυ στις εφτά στον τάφο του Προφήτη.

Εκατό μπέμπουρες βρεθήκανε στην ιερή πλατεία στις εφτά. Μεγάλοι χέστες όλοι. Αστέρια της χεστικής και μαίτρ της κλανοπόρδησης.

Ο Αλή Μπεμπά δίνει οδηγίες στους εργάτες που προσπαθούσαν με διάφορους ηλίθιους τρόπους να μετακινήσουν τον ολίφαντα από τον τάφο του Προφήτη, να μεταφέρουν λίγο παραπέρα το τεράστι ταψί που προσπαθούσαν να περάσουν κάτω από τα πόδια του ολίφαντα για να τον σηκώσουν. Ο καημένος ο ολίφαντας έκλαιγε από τον πόνο και την απελπισία. Λίγο είναι να σαι τόοοοοοοσο βαρύς και να βρεις να πέσεις με σπασμένα πόδια πάνω στον τάφο του προφήτη;

Μετά από 5 ώρες, με τις οδηγίες του Αλή Μπεμπά, που μην ξεχνάμε ότι ήταν ο πιο γκαγκάν μπέμπουρας των Βαλκανίων, ο ολίφαντας ήταν στη μια μεριά μιας τραμπάλας. Είχε ένα πολύ πλατύ δοκάρι από το άσπαστο μέταλλο τριφάχ από κάτω του και στο σημείο στήριξης της τραμπάλας, ήταν η πέτρα του Προφήτη. Στο άλλο κάθισμα της τραμπάλας κάθονταν αραχτοί και λάιτ οι εκατό χεστομπέμπουρες.

Και άρχισαν ένα χεσίδι...και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα...

Και χέζανε και χέζανε...και πολύς αχός ακούγονταν πολλά τουφέκια πέφταν.

Ο μπέμπουρες κάναν πόλεμο με την αναπνοή μας...

Και για να μην τα πολυλογούμε...σε χρόνο μαγικό, οι μπεμπήδες φτάσανε το βάρος των τόνων του ολίφαντα και έγειρε η πλάστιγγα και σηκώθηκε ο δόλιος ο ζωάκης.

Κάθε μπέμπουρας πήρε ένα χρυσό φλουρί.

Κι ο μεγάλος γκαγκάν πήγε σπίτι του με το χαρτί του μεγάλου προνομίου του αειχέστου, άραξε στην αλλαξιέρα που τανε και ψηλά και υμνεί τη ζωή αλυπήτως με χεζοκατανύξεις νυχθημερόν έκτοτε...

Στο Σωτήρη και στη χαρά που μας δίνει

Το μπέρδεμα

Carte Blanche - Rene Magritte (1898-1967)

Πόσο

μα ΠΟΣΟ

δύσκολο είναι

να βλέπεις τους ανθρώπους

σαν ανθρώπους

και ΟΧΙ

σαν αντικείμενα

που θα ικανοποιήσουν

τις ανάγκες σου.

Και να σκεφτεί κανείς

οτι

όταν σου το κάνουν οι άλλοι

πληγώνει ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ...

Τι κι αν είμαι απ΄ τη Λιβύη εργατάκι και φτωχό...

Garcon a la pipe-Pablo Picasso (1881-1973)

Έτσι καθόταν κι εκείνη…στην ίδια θέση που κάθομαι εγώ τώρα.
Κάτω από τα ζωγραφισμένα λουλούδια με το τριανταφυλλένιο στεφάνι στα μαλλιά…
Με το κόκκινό της φόρεμα.
Είχε μόλις βγει το πιο όμορφο κορίτσι στη γειτονιά.
Μόλις πριν από μερικές ώρες.
Η Μαρίνα.

Είμαι 11 χρονών από τη Συρία.
Εκεί δεν έχουμε ξανθά κορίτσια.
Τα γαλανά μάτια είναι σπάνια.

Κάθε απόγεμα στις έξι πάει στο κολυμβητήριο Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και στα Αγγλικά Τρίτη και Πέμπτη.
Απέναντι στο σπίτι της, δίπλα στο καθαριστήριο έχει μια πολυκατοικία με τρία σκαλάκια.

Από κει τη βλέπω κάθε βράδυ να φεύγει.
Πάει στο έβδομο. Εγώ στο πέμπτο.
Ρώτησα τον πατέρα μου αλλά δεν μπορώ να αλλάξω σχολείο.
Είμαι εδώ από 3 χρονών.
Μιλάω ελληνικά σαν Έλληνας και λέω ψέματα ότι με λένε Κώστα.
Ο πατέρας μου όμως όχι.
Ντρέπομαι να πηγαίνω στα μαγαζιά μαζί του.
Χτυπάει τα ρο σαν να μιλάει Αραβικά.
Όλοι τον καταλαβαίνουν πως είναι ξένος.

Χτες της είπα γειά σου…
Γιεεεεεεεεεεεεεεε της είπα γειά σου και μου είπε κι αυτή.
Δε λέω στον Μεζντά που πάω κάθε απόγεμα γιατί θα με δουλεύει ψιλό γαζί…
Αύριο θα έρθω πάλι εδώ.
Χωρίς το πιπάκι του παππού μου όμως…
Μπορεί να με δει ο πατέρας της και να πει ότι καπνίζω και να της πει να μη μου μιλάει…
Σε πάω ένα στοιχηματάκι ότι θα βγω μαζί της σε ένα μήνα.
Φτάνει να μη με καρφώσει κανείς ότι είμαι Σύριος..

Αχ ρε σκύλα μάνα

Η μάνα μου είναι μια μέγαιρα.
Με όλη τη σημασία της λέξης.
Λυπάμαι πολύ γι΄ αυτό.
Χύνει χολή για λόγους που δεν καταλαβαίνω.
Προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι ο άντρας μου είναι σκάρτος.
Όχι λέει...., δε΄λέει κακά πράγματα γι΄ αυτόν, απλώς με αγαπάει όσο τίποτα στον κόσμο και προσπαθεί να καταλάβει αν περνάω καλά με αυτόν τον άντρα.
Γιατί αυτή ξέρει. Είναι αδύνατο να περνάω καλά μαζί του.
Αφού αυτός είναι έτσι κι έτσι κι έτσι...
Αλλά ο πατέρας μου λέει..., ισχυρίζεται ότι είμαι τόσο τυφλά ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα που δεν βλέπω ότι δεν περνάω καλά μαζί του.
Λυπάμαι...
Δεν ακούει ούτε όταν της λέω ότι αυτά που λέει δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, ούτε ότι αυτή η κακία και η χολή με την οποία μιλάει για αυτόν με πικραίνουν...
Δεν ελπίζω πιά να συννενοηθώ με τη μάνα μου αλλά ούτε και να τη θεραπεύσω (ουάου ρε Σωτήρα!!!).
Κάθε φορά που πέφτω σε τοίχο με έναν άνθρωπο,
κάθε φορά που γίνεται σαφές το σημείο μέχρι το οποίο μπορώ να συννενοηθώ μαζί του λυπάμαι. Λυπάμαι που πρέπει να συνεχίσω χωρίς αυτόν.
Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι η μάνα μου.
Που την αγαπώ τόσο και μ΄ έχει καθορίσει τόσο.
Και που έφτυσα τόσο άιμα για να τη βγάλω από μέσα μου (χα χα λέμε και καμιά μαλακία πότε πότε...).
Άντε ρε σκύλα μάνα στο καλό...
Εγώ σ΄ αγαπώ έτσι κι αλλιώς για πάντα...

Θολούρα καπετάνιοοοοο...

La Marquise Casati - Man Ray (1890-1976)

όλα είναι τόσο τρομαγμένα
μα τ΄ αγαπάω ο φτωχός
δος μου τα λόγια επιτέλους
να μην είμαι μοναχός
Διονύσης Σαββόπουλος

Πού πάει η αγάπη όταν πεθάνει;

Άνοιξη και Φθινόπωρο - Alphonse Mucha (1860-1939)

Πού πάει η αγάπη όταν πεθάνει; (Οέο;)

Μήπως εκεί που πάει και η ομορφιά;

Δηλαδή πού;

Στα αζήτητα;

Γαμώ την ψυχανάλυσή μου

Αφού έτσι κι αλλιώς
λόγω κατασκευής του ανθρώπινου είδους
από την αρχή
το Μόνο που μας ενδιαφέρει
είναι η Πάρτη μας.

Γιατί μας φορτώνουνε με ένα σωρό ενοχές
και ηθικές
και δεν ξέρω γω τι
και τρώμε τη μισή ζωή (έως και όλη μπορώ να πω)
μόνο και μόνο για να καταφέρουμε
να παραδεχτούμε ότι
το Μόνο που μας ενδιαφέρει
είναι η πάρτη μας;

Γαμώ την Ψ μου μέσα ναι...
Σκάβεις σκάβεις ίσα για να ανακαλύψεις τα προφανή....

Destiny

Destiny - John William Waterhouse (1849-1917)

Ήταν κάποτε η Έλινορ.

Λυγερή κορμοστασιά.

Και τα μαλλιά της, ξέπλεκα, έφταναν μέχρι τους γοφούς.

Η μάνα της Δανέζα πριγκήπισα.

Πατέρας της ο άρχιδούκας της Πάδουας.

Στην είσοδο της αριστερής κοιλίας της καρδιάς της ήταν γραμμένο ανεξίτηλα το όνομα του αγαπημένου της: Ζαν Ακαζού.

Το γνώρισε σε μια βραδιά ποίησης στο αρχοντικό του Δόγη Τονιόλο.

Τη μάγεψε με τα έξυπνα λόγια του και το λαμπερό του πνεύμα.

Τη μάγεψε με τα φιλιά του.

Έδωσαν όρκους αγάπης.

Ο έρωτας έκαιγε μέσα τους σαν ήλιος καλοκαιρινός.

Όμως...

Όταν ήρθε ο Μεγάλος Πόλεμος, ο Ζαν Ακαζού έφυγε.

Δεν ήξερε από όπλα και μάχη.

Στα λόγια μόνο ήταν δυνατός.

Ήταν ένας ψάρακας.

Το ΄σκασε στην Αφρική με ένα καράβι με χρυσά πανιά.

Η Έλινορ απ΄το παράθυρο του πύργου κοίταζε το καράβι που έφευγε.

Άδειασε το μπουκάλι με το διάφανο υγρό στη μπλε κούπα.

Το ήπιε λέγοντας το στερνό αντίο.

Με το υγρό της λησμονιάς ξεχνάς τα πάντα στη στιγμή και συνεχίζεις με χαμόγελο.

Η Έλινορ δε δίστασε πολύ.

Άλλωστε...

η μεγάλη μάγισσα μόνο σ΄αυτούς που παίρνουν αποφάσεις γρήγορα αφήνει να το πιούν.

Και τώρα η απόφαση ήταν εύκολη:

"Ο έρως ψάρια δεν κοιτά".

Ο ψάρακας του blogging

Αιιιιιιιι

Παιδιά έφτιαξα και εγώ blog.
Σωθήκαμε.
Αντε να χύσω και εγώ λίγη μαυρίλα και γκρίνια στο ηλεκτρομαγνητικό κύμα μπας και στραβώσουν τα πεδία και ισιώσει ο κόσμος.
Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου.
Ούτε και το πίστευα ποτέ οτι θα φτάσω μέχρι εδώ και έτσι.

Να ζήσω καλά μου εύχομαι. Μέσα στη χαρά και με ανθρώπους να με αγαπάνε.

Καλή αρχή..........