Κυριακή 8 Απριλίου 2007

Αχ ρε σκύλα μάνα

Η μάνα μου είναι μια μέγαιρα.
Με όλη τη σημασία της λέξης.
Λυπάμαι πολύ γι΄ αυτό.
Χύνει χολή για λόγους που δεν καταλαβαίνω.
Προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι ο άντρας μου είναι σκάρτος.
Όχι λέει...., δε΄λέει κακά πράγματα γι΄ αυτόν, απλώς με αγαπάει όσο τίποτα στον κόσμο και προσπαθεί να καταλάβει αν περνάω καλά με αυτόν τον άντρα.
Γιατί αυτή ξέρει. Είναι αδύνατο να περνάω καλά μαζί του.
Αφού αυτός είναι έτσι κι έτσι κι έτσι...
Αλλά ο πατέρας μου λέει..., ισχυρίζεται ότι είμαι τόσο τυφλά ερωτευμένη με αυτόν τον άντρα που δεν βλέπω ότι δεν περνάω καλά μαζί του.
Λυπάμαι...
Δεν ακούει ούτε όταν της λέω ότι αυτά που λέει δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, ούτε ότι αυτή η κακία και η χολή με την οποία μιλάει για αυτόν με πικραίνουν...
Δεν ελπίζω πιά να συννενοηθώ με τη μάνα μου αλλά ούτε και να τη θεραπεύσω (ουάου ρε Σωτήρα!!!).
Κάθε φορά που πέφτω σε τοίχο με έναν άνθρωπο,
κάθε φορά που γίνεται σαφές το σημείο μέχρι το οποίο μπορώ να συννενοηθώ μαζί του λυπάμαι. Λυπάμαι που πρέπει να συνεχίσω χωρίς αυτόν.
Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είναι η μάνα μου.
Που την αγαπώ τόσο και μ΄ έχει καθορίσει τόσο.
Και που έφτυσα τόσο άιμα για να τη βγάλω από μέσα μου (χα χα λέμε και καμιά μαλακία πότε πότε...).
Άντε ρε σκύλα μάνα στο καλό...
Εγώ σ΄ αγαπώ έτσι κι αλλιώς για πάντα...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Aγαπητή Credit,
ο πόνος σου μου ξαναθύμησε το πόσο κι εγώ υποφέρω, κάθε φορά που η ζωή μου θυμίζει, ότι δεν υπάρχει τίποτα αυτονόητο σε τούτο τον κόσμο, ούτε καν αυτό που ονομάζουμε αγάπη στις πιο βασικές της ζωής σχέσεις.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι εκπαιδεύσιμο ον. Αυτό που θέλω μ΄άλλα λόγια να πω, είναι ότι, αν εσύ είσαι ο εαυτός σου και ζεις την δική σου ομορφιά, συγκεντρωμένη στη ζωή σου και την δική σου αγαπημένη καθημερινότητα, νομίζω τα σχόλια οποιουδήποτε άλλου περισσεύουν.
Συγχώρα με, όμως, για την πολυλογία. Κατά πως φαίνεται, μάλλον γνωστά σου είναι όλ΄ αυτά.
Παρασύρθηκα, βλέπεις, από αισθήματα αλληλεγγύης..

Credit είπε...

Μη ζητάς συγγνώμη αφού ο τόνος των γραφόμενων σου είναι σαν να είσαι κοντινός μου άνθρωπος. Και τελικά νομίζω αυτό που ορίζει την αγάπη είναι το να είναι κάποιος εκεί ακόμα και αν έχει φρικτή συμπεριφορά πολλές φορές. Και επίσης αυτός πάλι είναι που ανέχεται την δικιά μας φρικτή συμπεριφορά...

Ανώνυμος είπε...

Μου αρέσει αυτό που λες. Σκέπτομαι, όμως, ότι κάποιες φορές χρειάζεται να δηλώσουμε ξεκάθαρα τα όριά μας, ώστε, εφόσον ελλείπει η αναμενόμενη ευαισθησία, να αντιληφθεί και ο άλλος πού τελειώνουν τα δικά του όρια.. Αυτό εννοούσα αναφερόμενη στην εκπαιδευσιμότητα του ανθρώπου.
Ο Σκοτ Πεκ στο βιβλίο του "ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος" αναφερόμενος στον γάμο γράφει πως, αν θέλει κανείς να σώσει την σχέση του, πρέπει να είναι έτοιμος να την χάσει. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλες τις σχέσεις.
Πρόσφατα χρειάστηκε να πάρω μία για μένα δύσκολη και ανατρεπτική απόφαση, ώστε να αρχίσω ξανά να χαίρομαι τη ζωή μου, όπως και, δόξα τω Θεώ, έγινε. Η αντίδραση της μητέρας μου απέναντί μου ήταν καθαρά ενοχοποιητική. Για να δηλώσω ότι η ζωή μου είναι αδιαπραγμάτευτη, αναγκάστηκα να της κόψω την καλημέρα, παρά τις αντίθετες ανάγκες της καθημερινότητας.. Δύο μήνες μετά, η στάση της μου έδειξε ότι της ήταν προτιμότερο να συμβιβασθεί με την πραγματικότητά μου, παρά να με χάσει.. Εκτιμώντας την υπέρβασή της, πρέπει να πω ότι η σχέση μας τώρα είναι καλύτερη από ποτέ...
Σ ευχαριστώ που ανέχτηκες την πολυλογία μου..
P.S.Καταπληκτικό το παραμυθάκι που σου "ενέπνευσε" ο γυιός σου.. Να τον χαίρεστε!

Credit είπε...

Αντε, καλή αρχή στη νέα σου ζωή λοιπόν...
Και εμένα η νέα μου ζωή με ένα παιδί είναι δύσκολη αλλά πολύ πιο γεμάτη και γλυκειά από ότι περίμενα...