Απόγευμα. Ιούνιος.

... θα φορέσω εκείνο το φόρεμα με τα λουλούδια και τη μωβ ζώνη στη μέση.
Ανάλαφρη.
Θα είμαι.
Και θα πάρω το λεωφορείο για το σπίτι σου, το πατρικό, εκείνο που ζούσες τότε.
Και θα χτυπήσω το κουδούνι και θα ανοίξεις με το ξάφνιασμένο αμήχανο χαμόγελό σου.
Τι γυρεύεις εσύ εδώ;
Και τα υγρά στο σώμα μου θα τρελαθούν σαν τα ρεύματα του Ευρίπου.
Και θα καθίσω στα γόνατά σου και δεν θα ξέρουμε.
Θα σκεφτόμαστε τη ζωή όπως τότε.
Θεωρητικά.
Το μέλλον θα είναι ένα άσπρο χαρτί που πάνω του γράφουμε τα όνειρά μας με άπειρα χρώματα όπως μας έρθει.
Γραμμές χωρίς σκέψη.
Ίσως αν έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία να βάλουμε τα λουλούδια που μας χάρισε η ζωή σε ένα βάζο και δεν τα πετάξουμε ασυλλόγιστα στην άσφαλτο.
Δε μιλάω για τον έρωτα μιλάω για τη ζωή.
Για την ευθέως ανάλογη σχέση χρόνου και βάρους σώματος και ψυχής που κανένα εγχειρίδιο φυσικής δεν την γράφει και δεν έχει καταγραφεί ούτε σε έργα απιστημονικής φαντασίας.
Η σταθερά αναλογίας εξαρτάται από τα παιδικά χρόνια του ατόμου και τον αριθμό βιβλίων που έχει αυτό διαβάσει.

Άσχετο αλλά τα βιβλία δεν με χωράνε πιά. Το κεφάλι μου μένει μονίμως έξω από το δοχείο.