Όταν θα φτάσεις εκεί στα δώδεκα που λες αγορίναθα αρχίσεις να πιστεύεις ότι σου κλέβουμε τη λευτεριά σου
και θα κάνεις επανάσταση.
Εγώ, ο μπαμπάς σου, η οικογένεια γενικώς, το σύστημα κλπ.
Μετά θα λες οτι φταίνε οι γυναίκες, η αδικία του κόσμου, ο καπιταλισμός, η κυβέρνηση.
Πάντα υπάρχει κάποιος που μπορεί να φταίει.
Μετά, καθώς περνάνε τα χρόνια θα αισθάνεσαι όλο και πιο ικανός και πιο βαρύς και πιο άφοβος.
Και όταν γίνεις πολύ πολύ μεγάλος με το καλό,
θα σου ρθει μια μέρα μια κεραμίδα στο κεφάλι, οτι
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.
Αυτά που φοβόσουν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου είναι πάντα εδώ, με το ίδιο χρώμα και την ίδια ουσία.
Να μη στεναχωρηθεί η μαμά, να μη σ΄ ανακαλύψει ο μπαμπάς.
Και σε ταλαιπωρούνε πάντα από το πρωί στο πως πιάνεις την οδοντόκρεμα μέχρι το πως δαγκώνεις τη γυναίκα σου.
Να μη μου στεναχωρηθείς επειδή θα νομίσεις οτι δεν κατάφερες καθόλου να ξεφύγεις από την ταλαιπωρία σου.
Μόνο να χαμογελάσεις και να σκεφτείς οτι όλοι είμαστε το ίδιο.
Όλοι έχουμε πόλεμο με τον εαυτό μας.
Και δεν πειράζει που δεν μπόρεσες ποτέ να γίνεις αυτό που ονειρεύτηκες.
Ο τύπος από την ταινία, ο δυνατός, ο ωραίος, ο ανεξάρτητος, ο καλός, ο έξυπνος.
Αυτοί οι τύποι είναι μόνο για τις ταινίες και τα βιβλία. Ψεύτικοι.
Αν αγαπήσεις αυτό που ζεις δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.
Θα είσαι ευτυχισμένος.
Μπορείς να το πιστέψεις;
Το post αυτό, παρ΄ όλο που απευθύνεται στο Σωτήρη
αφιερώνεται στο Φούι
γιατί μόνο αυτός θα καταλάβει...
