Κλαίω και θρηνώ

Στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί
και σ΄ όλη την Ανατολή
δεν είχε τύχη ν΄ ακουστεί
τέτοιο κακό,
τέτοιο κακό και να γραφτεί...

Είδα μαχαίρι και φωτιά
είδα παλάτια και νυχτιά
μα πολιτείες και χωριά
να ξεψυχούν πρώτη φορά....

Μάνος Ελευθερίου - Άγιος Φεβρουάριος

Καθυστερημένο οδοιπορικό κουμπαριάς

Ο γάμος που πήγαμε ως κουμπάροι στις 29 Ιουλίου, ήταν στο τριεθνές: Σύνορα Καβάλας - Δράμας - Σερρών. Ψηφίζω Καβάλα δαγκωτό. Δεν είχα ξαναπάει πέρα από τη Σιθωνία αλλά ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ. Ειδικά στα χωριά και ειδικά οι άνθρωποι. Οι δικοί μου συντοπίτες, οι νησιώτες, έχουν καθαρό βλέμμα αλλά όχι αθώο. Εκεί οι άνθρωποι έχουν αθώο βλέμμα. Άντε πιο αθώο να μην ακούγομαι χαζή.

Καβάλα

Καβάλα

Ο ανδριάντας του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (Καβάλα)

Το σπίτι του Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου (Καβάλα). Όχι δεν είναι επισκέψιμο. Απλώς χρησιμοποιούνται οι τουαλέττες του από την καφετέρια που λειτουργεί από πάνω. Αποτελεί Αιγυπτιακό έδαφος. Το ΥΠΠΟ δεν ενδιαφέρθηκε να το νοικιάσει. Οι ιδιοκτήτες της καφετέριας το έκαναν. Άντε παιδιά και εις ανώτερα. Αλλά τι εύχομαι αφού τα ανώτερα τα έχουμε φτάσει και ξεπεράσει.

Καβάλα, πίσω από το λιμάνι

Καβάλα, πίσω από το λιμάνι

Με τον τρόπο του Σ.Γ.

R. Magritte 1928: The lovers

Χτες βρήκα ένα ημερολόγιό μου παλιό.
Αντιγράφω από κει μια συνάντηση πριν από χρόνια τέτοιες μέρες.
Δυο άνθρωποι που είναι αλλού.
Ο Σ. Γ., ας πούμε ο Στέλιος κι εγώ.
Έ ρε τι έλεγα τότεεεεεε……
------------------------------------------------------------------------------------------------
Πήγαμε βόλτα στο φεγγάρι. Μα καλά είμαι τόσο βλαξ που δεν είχα καταλάβει τίποτα;
Μου λέει σε μια στιγμή:
- Ξέρεις το φεγγάρι είναι τόσο κρύο γιατί το φως του είναι πολωμένο, δεν είναι φυσικό όπως του ήλιου.
- Άσε ρε Στέλιο και εγώ για φυσικός πάω. Πες τα σε κανέναν άλλον να κάνεις εντύπωση.
- Επιτέλους τι θέλεις; Σε πήγα βόλτα, σου τραγούδησα όλους τους Αχαρνείς, τους χόρεψα, σου έπαιξα κιθάρα, σε πήγα στο αγαπημένο μου μέρος. Τι άλλο θέλεις για να καταλάβεις ότι μ΄ αρέσεις;
- (γέλασα) Να μου το πεις από την αρχή.
- Μπορώ να σε φιλήσω;
- Όχι.
- Να σ΄ αγκαλιάσω;
- Όχι.
- Να περάσω το χέρι μου στους ώμους σου;
- Όχι.
- Καλά.
Έπεσε μια θανατερή σιωπή και δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά αυτός είναι μεγάλος και αμείλικτος….
- Τι θέλεις λοιπόν;
- Τι ερώτηση είναι αυτή; Εγώ πρέπει να την κάνω.
- Εννοώ γενικά. Απ΄ τη ζωή σου απ΄ τον κόσμο. Τι θες.
- Τι θέλω. Δεν ξέρω. Όλα.
- Ποια όλα. Εγώ δεν είμαι μέσα σ΄ αυτά;
- Είσαι αλλά μερικά πράγματα τα φοβόμαστε. (πως το είπα αυτό; έτσι μου ρθε.)
- Δηλαδή με θέλεις αλλά με φοβάσαι;
- Κάπως έτσι. (ο ορισμός της αμηχανίας).
- Γιατί με φοβάσαι;
- Γιατί είσαι μεγάλος.
- Σιγά τη διαφορά ηλικίας. Εφτά χρόνια.
- Δεν είναι τα χρόνια είναι οι εμπειρίες. Έχεις γυρίσει τον κόσμο, είσαι όπου γη και πατρίς, είχες πολλές γυναίκες, είσαι πολύ ανεξάρτητος, δε φοβάσαι τίποτα.
- Εγώ δε φοβάμαι τίποτα; (Έσκασε στα γέλια). Οι εμπειρίες είναι μια μαλακία. Εγώ είμαι ο πιο φοβισμένος άνθρωπος στον κόσμο.
- Σιγά. Οι φοβισμένοι κρύβονται, δε μιλάνε και δεν κάνουν τίποτα. Εγώ ας πούμε είμαι πολύ συχνά φοβισμένη.
(Και τότε ξέφυγε τελείως ο άνθρωπος, ούτε ξέρω πως του ήρθε αυτό που είπε)
- Εσύ δε φοβάσαι τη μοναξιά. Έχεις γερές ρίζες. Εγώ τρέμω να μείνω μόνος μου. Θέλω συνέχεια κάποιον να με σώσει απ΄ αυτό.
(Δεν ήξερα τι να κάνω πάλι. Αλλά η κατάσταση χειροτέρεψε).
- Θα με σώσεις;
- Εγώ; Τι λες; Εντάξει δεν τη φοβάμαι τη μοναξιά. Εσύ τη φοβάσαι. Να κάνουμε παρέα. Αλλά δεν είμαι σωτήρας. Εγώ φοβάμαι.
(πω πω ρε πούστη μου ο φόβος του φόβου το φόβο το ξεφτιλίσαμε….).
- Βλέπεις; Εσύ λες φοβάμαι και κοιτάς το φόβο σου στα μάτια…
- Ο φόβος είναι ένα ψεύτικο πράγμα. Δεν υπάρχει. Τον ανέχεται κανείς μέχρι να καταλάβει τι συμβαίνει ή μέχρι να τελειώσει αυτό που φέρνει το φόβο.
- Σ΄ έχω πιο πολύ ανάγκη από ότι νομίζω. (αχ τι ωραία που είναι να μου λέει τέτοια, παρ΄ όλο που είναι ασφυκτικός!)
- Έλα, υπερβολές.
- Αφού διαβάζεις μέσα μου, δεν μπορεί να μην βλέπεις ότι λέω αλήθεια. (ωχ Χριστούλη μου τι λέει αυτός ο άνθρωπος;)
(Και έπεσε μια σιωπή πάλι, που δεν τη συμμάζεψε κανείς. Εγώ αγχώθηκα, το χτυποκάρδι μου είχε ακουστεί ως τα Κουφονήσια κι έτσι πέταξα τελικά μια βλακεία…)
- Εγώ θέλω κάποιον να με ερωτευτεί όχι να κρεμαστεί πάνω μου για να σωθεί.
- Ποιος είπε ότι δεν είμαι ερωτευμένος; Τρελά;
- Ναι καλά. Αύριο θα το ’χεις ξεχάσει.
- Μπα όπου και αν πάω η Credit με πληγώνει. (α θα μας τρελλάνει).
- Εεεεεε τι θα γίνει με το μελό; Αυτός είναι ο τρόπος του Σ.Γ. για να την πέφτει στα κορίτσια;
(το τι γέλιο έπεσε δεν περιγράφεται. Με φίλησε στο μάγουλο γελώντας).
Γυρίσαμε πίσω. Εγώ σώπαινα αυτός σιγοτραγουδούσε αυτό που λέει «Μια αμαξα μες στη βροχή, βάστα αμαξά μη μου βραχεί, το κορίτσι που ναι μέσα όμορφο σαν πριγκηπέσσα…»

------------------------------------------------------------------------------------------
Για πολλά χρόνια, η ιστορία αυτή επαναλαμβάνεται κάθε Αύγουστο στο ημερολόγιο μου.
Για 10 χρόνια περίπου.
Εγώ μεγάλωνα, ο Στέλιος ήταν πάντα μεγάλος.
Το ίδιο σκηνικό. «Τι θα γίνει θα με σώσεις;» τη μια χρονιά. «Παντρέψου με» την άλλη. «Μήπως σταμάτησες να με φοβάσαι;» την άλλη.

Μετά από 5 επιπλέον χρόνια τον είδα χτες.
Έχει χάσει πολλά μαλλιά και έχει αναλάβει ένα έργο πολλών εκατομμυρίων.
Έχει παντρευτεί, χωρίσει και ξαναπαντρευτεί.
Σκόρπιος όσο ποτέ.
Και φοβισμένος μέχρι τον πάτο της καρδιάς του.
Ρίξαμε κάτι τρελούς χορούς στο γλέντι για τα βαφτίσια που μας είχανε καλέσει.
Του είπα ότι ποτέ δεν έπαψα να τον θαυμάζω αλλά δεν τον φοβάμαι πια. Τώρα φοβάμαι άλλα πράματα.
Είναι ένας από τους ανθρώπους που με έκαναν να γίνω φυσικός (όχι να σπουδάσω φυσική – να γίνω φυσικός) και να μιλάω μελό.
Φιλί μεγάλο στον Σ.Γ. και στον τρόπο του να την πέφτει στα κορίτσια.

Άιντε, τον ξεφτιλίσαμε το Σεφέρη αααααα.

Αχαρακτήριστος αποχαρακτηρισμός κτιρίου με χαρακτήρα

Αντιγράφω από την Καλύβα του παππού που αντιγράφει από το blog katerina ante portas, post της 13/7:
ΘΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΕΞΕΔΡΑ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΥ;
ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΟΥ Δ. ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ 17
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
Την Τρίτη 3/7/2007 στο ΥΠΠΟ, σε πολύωρη κοινή συνεδρίαση του ΚΑΣ και του ΚΣΝΜ (που ορίστηκε αιφνιδιαστικά την Παρασκευή 29/6/07 χωρίς να ειδοποιηθούν οι έχοντες έννομο συμφέρον) αποφασίστηκε, με μια ψήφο διαφορά (την διπλή ψήφο του προέδρου) ο αποχαρακτηρισμός του κτιρίου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου 17 από ‘Εργο Τέχνης, με σκοπό να ακολουθήσει αποχαρακτηρισμός και του αρ. 19 και να κατεδαφισθούν.
Αιτιολογία: η θέα από το Νέο Μουσείο Ακροπόλεως που θεωρήθηκε υπέρτερο "δημόσιο(;) συμφέρον".
Παρά την απόπειρα αιφνιδιασμού, πρόλαβαν να ταχθούν κατά της κατεδάφισης η Ελληνική Εταιρεία για την Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, Πανεπιστημιακές Σχολές, ο Δήμος Ιωαννίνων, Ακαδημαϊκοί, Καθηγητές Πανεπιστημίου κ.α.Το κτίριο της Διον. Αρεοπαγίτου 17, είναι έργο του 1930 του Ηπειρώτη αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένου (1875 – 1957) .
Ο Κουρεμένος ήταν αριστούχος της Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, Ακαδημαϊκός, ζωγράφος, καθηγητής στο ΕΜΠ, φίλος του Ελ. Βενιζέλου και του Pablo Picasso. Τιμήθηκε με διεθνή βραβεία για το έργο του στο Παρίσι, την Κωνσταντινούπολη, την Ελλάδα, το Δουβλίνο.Το κτίριο θεωρείται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο σημαντικά της εποχής του μεσοπολέμου στην Αθήνα, ίσως το ωραιότερο δείγμα Art Deco στην πόλη. Την όψη του κοσμούν γλυπτά, ψηφιδωτά, ορθομαρμαρώσεις από κόκκινο και γκρίζο μάρμαρο.
Χαρακτηρίζεται διατηρητέο από το ΥΠΕΧΩΔΕ το 1978 και έργο τέχνης από το ΥΠΠΟ το 1988. Σε όλους τους αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, η ύπαρξη των διατηρητέων 17 & 19 είναι βασική προϋπόθεση για τον σχεδιασμό. Στο Νέο Μουσείο επιτρέπεται κατά παρέκκλιση ύψος 24μ., ώστε να «συνομιλεί με τον Παρθενώνα» πάνω από τα κτίρια της περιοχής.
Το ΚΑΣ το 2003 δικαιολογεί τη θετική του απόφαση για την ανέγερση του Μουσείου με το σκεπτικό ότι το Μουσείο δεν θα είναι ορατό από την Δ. Αρεοπαγίτου και συνεπώς δεν θα επιβαρύνει τα μνημεία και τα διατηρητέα κτίρια. Εγκρίνει δηλαδή την ανέγερση του Μουσείου, επειδή ο τεράστιος όγκος του κρύβεται από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου! Με το ίδιο σκεπτικό εγκρίνεται η ανέγερση και από το ΣτΕ το 2005.
Με την κατεδάφιση των δύο αυτών διατηρητέων κτιρίων ουσιαστικά ακρωτηριάζεται ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της Δ. Αρεοπαγίτου. Ταυτόχρονα χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι της σύγχρονης αστικής ιστορίας μας. Και όλα αυτά στο όνομα ενός κτιρίου – μουσείου το οποίο θα έπρεπε να είχε ως αποστολή τη διατήρηση και τη μεταφορά της μνήμης και όχι την καταστροφή της.
Και δυό λόγια για τη θέα: Από την αίθουσα των γλυπτών του Παρθενώνα φαίνεται ο Παρθενώνας και ολόκληρος ο βράχος της Ακρόπολης. Κρύβεται το Θέατρο του Διονύσου, όχι μόνο από τα κτίρια της Δ. Αρεοπαγίτου, αλλά και από τα ψηλά πλατάνια του δρόμου που αποτελούν τη «δροσιά των περιπατητών» όπως επεσήμανε η Μαρίζα Κωχ, και από τα πυκνά κυπαρίσσια του αρχαιολογικού χώρου. Θα πρέπει και αυτά να «καούν» στο όνομα του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος;
Τα κτίρια της Διον. Αρεοπαγίτου στην ουσία εμποδίζουν το εστιατόριο του Μουσείου να φαίνεται από τον Μεγάλο Περίπατο και τον Αρχαιολογικό χώρο. Το τεράστιο, υπαίθριο εστιατόριο θα λειτουργήσει πάνω σε μια υψηλή τσιμεντένια εξέδρα – πρόβολο (στο ύψος της στέγης του κτιρίου Βάιλερ) που εξέχει από τον κύριο όγκο του Μουσείου, προς τη Διον. Αρεοπαγίτου, επί της οποίας σημειωτέον ότι δεν επιτρέπεται χρήση εστιατορίου.
Όσο για τις πίσω όψεις των διατηρητέων, που φαίνονται από το Μουσείο, υπάρχουν λύσεις: φύτευση δένδρων, αρχιτεκτονική ανάπλαση, εικαστικές παρεμβάσεις. Αρκεί να συναινέσει το ΥΠΠΟ.Με την σκανδαλώδη απόφαση επιχειρείται να καταλυθεί η ιερότητα του αρχαιολογικού χώρου, η πολύτιμη αρχιτεκτονική μας κληρονομιά, ο μοναδικός χαρακτήρας της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, για να πίνει τον καφέ του ο τουρίστας με ανεμπόδιστη θέα και να ενισχυθούν έτσι οι εμπορικές χρήσεις του μουσείου. Α υ τ ό θέλουμε;

Αν όχι, ας πάρει το μήνυμα ο Υπουργός Πολιτισμού και Βουλευτής Α Αθηνών Γ. Βουλγαράκης, τηλ. γραφείου 2103636177, fax 2103638137, email Γ.Βουλγαράκη,Μαρίνα Κουρεμένου, Αρίστος Δοξιάδης,Αχιλλέας Φρειδερίκος, Nίκος Ρουσέας,Μανώλης Αναστασάκης, Μίμης Κουμαντάνος.
Στο http://areopagitou17.blogspot.com/ μπορείτε να υπογράψετε κείμενο διαμαρτυρίας.

Φύγαμεεεεεεεε! Πάμε διακοπέεες!

Φέτος θα μπει για πρώτη φορά στη θάλασσα!
Κάνε Χριστούλη μου να νιώσει πως η θάλασσα είναι το πιο όμορφο "πράγμα" στην πλάση!

Πέντε κληρονομιές θα θελα να χει:
1. Να αγαπάει τη θάλασσα και τη μουσική.
2. Να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο.
3. Να φωνάζει για το άδικο.
4. Να συμπάσχει με εκείνους που πονάνε.
5. Να είναι υγιής και τυχερός.

Εεεεεε δε θέλω και πολλά.
Ας ξεκινήσουμε με τη θάλασσα και ας ελπίσουμε ότι η ζωή θα σταθεί αγαπησιάρα μαζί του για τα υπόλοιπα.....