Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Η μηχανή κελαϊδίσματος

Μηχανή κελαϊδίσματος (Paul Klee 1922)



Θα μπορούσα να φτιάξω μια ιστορία πάνω στη μηχανή κελαϊδίσματος του Κλέε, αλλά δεν μπορώ.
Είναι τόσο σημαδιακή και ταυτόχρονα αποκαρδιωτική η ιδέα του, που μένω σκεπτική.
Το ’ασχημο είναι ότι πολλά στη ζωή μας έχουν γίνει σαν τη μηχανή κελαϊδίσματος.
τα σπίτια που ζούμε, η επικοινωνία με τα κινητά, το φαγητό που τρώμε, ο "ελεύθερος χρόνος" μας, τα μικροσπρόθεσμα όνειρά μας και τρομάζω να το σκεφτώ, τα μακροπρόθεσμα όνειρά μας.
Μου θυμίζει λίγο αυτό το στίχο που λέει: "κι αν τα ρουθούνια μου μείνουν μισά, κανένα πρόβλημα θα βάλω χρυσά".
Αλλά το πιο αποκαρδιωτικό είναι ότι δεν μπορείς να αντισταθείς εύκολα.
Τα πράγματα αλλάζουν αργά, υπόγεια, σαν το κύμα στο βράχο, αλλοιώνονται οι ανάγκες μας και μας φοριούνται τεχνητές.
Πολλές φορές μου διαφεύγει η καθαρή εικόνα και παρασύρομαι.
Ο εχθρός δεν έχει πια πρόσωπο, όπως ο Χίτλερ, ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός.
Είναι σκόρπιος μέσα σε κάθε καθημερινή κίνηση και επαφή.
Και συχνά είναι κανείς πολύ κουρασμένος για να αντισταθεί.
Σαν γλυκός ύπνος έρχεται η αφομοίωση.

2 σχόλια:

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Αλλοτρίωση λέγεται, αφεντικό, και δεν μας την επιβάλλει κάποιος φρικτός εχθρός απ' «έξω». Μας την επιβάλλει σιγά-σιγά ο χειρότερος εχθρός μας, το «μέσα» μας. Κλαψ!

Credit είπε...

Σκυλάκο μου δεν παλεύεται ο μέσα εχθρός, ο άτιμος. Θέλει τη βολή του, την ησυχία του, να ναι μαζί με το κοπάδι να μην έχει άγχος...
Και πρέπει συνέχεια να αφουγκράζεται κανείς προσεκτικά γιατί όλα γίνονται αργά-αργά, στα σκοτεινά και χωρίς ήχο.
Και δεν πήγα και στη Νάξο...