Δευτέρα 23 Ιουλίου 2007

Εφτά μέρες μακριά από το μπεμπάκι

Μου λείπει ήδη το μπεμπάκι.
Γλυκέ μου ο Θεός να σε φυλάει αγοράκι μου τώρα που θα μαστε μακριά.

Όταν έσπαγα βιτρίνες από τράπεζες και έτρωγα ξύλο από τα ΜΑΤ και κοιμόμουνα στις καταλήψεις ούτε περνούσε από το μυαλό μου πως είναι να έχει κανείς ένα παιδί. Κι όταν το ριξα στην επιστήμη και στους άντρες και στα ταξίδια ούτε ήξερα...
Όπου ουρανός και το σπίτι μου ήταν και τώρα μιλάω για το Θεό σαν να πίστευα πάντα και για το παιδί μου σαν όλες τις μανάδες.

Γι αυτό καλά έλεγε ο παππούς μου: Μην κοροιδεύεις ποτέ και μη λες μεγάλα λόγια γιατί η μέρα που θα κάνεις τα ίδια με αυτά που κοροιδεύεις μπορεί να αργήσει, αλλά άμα τη ζεις τη ζωή και δεν είσαι στη γυάλα, θα ρθει οπωσδήποτε.

3 σχόλια:

Pan είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Pan είπε...

Ποια είναι η σχέση σου με την Κύπρο;

Credit είπε...

Ξέρεις τα άλλα δύο σχόλια, παρ΄ όλο που τα έσβησες ήρθαν στο mail μου. Οπότε σου απαντώ σε όλα.
Η σχέση μου με την Κύπρο είναι ότι έχω δουλέψει εκεί για δύο χρόνια και πηγαινοέρχομαι μέχρι σήμερα. Χώρια που την αγαπώ πολύ.
Το μπεμπάκι είναι ο γιός μου (πω πω μου φαίνεται τόσο περίεργο να το λέω ο γιός μου). Εϊναι εφτά μηνών κοντά οχτώ. Και τον αφήσαμε στη γιαγιά του για να ρθούμε στη Βόρεια Ελλάδα να παντρέψουμε δυό φίλους.
Σου είχα υποσχεθεί ότι θα σου πω για την Κα Μπλαμπλίδου αλλά στεναχωρήθηκα όταν μου είπε ότι οι λούμπεν δεν κάνουν ποτέ επανάσταση απλώς μένουν στο περιθώριο (επειδή είναι αλήθεια για μένα) και δεν μπορούσα να το γράψω. Το έγραψα μετά και μπορείς να το δεις στο Blog.
Γιατί ρωτάς για την Κύπρο; Έχεις καμία σχέση;
Η ιστορία με τα όξινα που εσπουρτίσασιν δεν είναι ένα ποίημα σκέτο;