Εγώ και το blog μου

Shateau des Perenees - Rene Magritte

Γιατί γράφω σ΄ αυτό το blog;
Έλα μου ντε;
Θα μπορούσα να κρατάω ημερολόγιο όπως έκανα παλιότερα.
Υποτίθεται ότι στο διαδίκτυο σε διαβάζει κόσμος.
Αυτή είναι η διαφορά.
Αλλά σάμπως με διαβάζει και κανείς;
Ελάχιστοι.
Το θέμα είναι ότι δεν με πολυνοιάζει κιόλας.
Είναι πολύ συγκηνιτικό όταν με διαβάζει κάποιος αλλά τώρα που το σκέφτομαι ο βαθύτερος στόχος μου δεν είναι αυτός.
Ο στόχος είναι να φύγει από μέσα μου αυτό που συνήθως κουβαλάω όταν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω.

Δεν μπορώ να γράφω οτιδήποτε και συχνά.
Το γράψιμο δεν είναι δουλειά της πλάκας.
Αν το γράψιμο ήταν δουλειά της πλάκας θα άλλαζα δουλειά.
Όπως λέει ο Μπουκόφσκι (ή τέλος πάντων κάπως έτσι λέει ο Μπουκόφσκι).


Μόλις το γράψω το κατιτίς είναι σαν να μου φεύγει το συναίσθημα και το παίρνει άλλος και εγώ μένω ελαφριά.
Ψυχοθεραπεία τσάμπα δηλαδή.
Της πλάκας ψυχοθεραπεία.
Άμα δεν έχεις κάποιον να σε γειώνει μάλλον περί παρηγοριάς πρόκειται.
Για να μην πω ότι μπορεί να πρόκειται και για αυνανισμό.



Όταν τελειώσει αυτός ο ογκόλιθος δουλειάς που με τρέχει πάνω κάτω θα σταματήσω να κάνω τόσο μα τόσο τετραγωνισμένες σκέψεις.
Οι καμπύλες στη σκέψη, η απουσία περιγράμματος και η ανάπτυξη διαστάσεων πέρα από τις γνωστές τέσσερεις είναι - γαμώ την τρέλλα μου- το άλφα και το ωμέγα της ψυχικής ανάτασης.

Σταματάω εδώ γιατί αν συνεχίσω θα βάλω σε ευκλείδεια γεωμετρία τη φλόγα που καίει μέσα μου και μετά θα ξεράσω από ανία και αηδία για τον τέλεια καλοκουρδισμένο εγκέφαλό μου που έμαθε -γαμώ την τρέλλα μου- μάλλον εκ γενετής να δουλεύει με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού αλλά σε ρυθμό παράκρουσης.



Τον ογκόλιθό μου μέσα.