Τι κι αν είμαι απ΄ τη Λιβύη εργατάκι και φτωχό...

Garcon a la pipe-Pablo Picasso (1881-1973)

Έτσι καθόταν κι εκείνη…στην ίδια θέση που κάθομαι εγώ τώρα.
Κάτω από τα ζωγραφισμένα λουλούδια με το τριανταφυλλένιο στεφάνι στα μαλλιά…
Με το κόκκινό της φόρεμα.
Είχε μόλις βγει το πιο όμορφο κορίτσι στη γειτονιά.
Μόλις πριν από μερικές ώρες.
Η Μαρίνα.

Είμαι 11 χρονών από τη Συρία.
Εκεί δεν έχουμε ξανθά κορίτσια.
Τα γαλανά μάτια είναι σπάνια.

Κάθε απόγεμα στις έξι πάει στο κολυμβητήριο Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και στα Αγγλικά Τρίτη και Πέμπτη.
Απέναντι στο σπίτι της, δίπλα στο καθαριστήριο έχει μια πολυκατοικία με τρία σκαλάκια.

Από κει τη βλέπω κάθε βράδυ να φεύγει.
Πάει στο έβδομο. Εγώ στο πέμπτο.
Ρώτησα τον πατέρα μου αλλά δεν μπορώ να αλλάξω σχολείο.
Είμαι εδώ από 3 χρονών.
Μιλάω ελληνικά σαν Έλληνας και λέω ψέματα ότι με λένε Κώστα.
Ο πατέρας μου όμως όχι.
Ντρέπομαι να πηγαίνω στα μαγαζιά μαζί του.
Χτυπάει τα ρο σαν να μιλάει Αραβικά.
Όλοι τον καταλαβαίνουν πως είναι ξένος.

Χτες της είπα γειά σου…
Γιεεεεεεεεεεεεεεε της είπα γειά σου και μου είπε κι αυτή.
Δε λέω στον Μεζντά που πάω κάθε απόγεμα γιατί θα με δουλεύει ψιλό γαζί…
Αύριο θα έρθω πάλι εδώ.
Χωρίς το πιπάκι του παππού μου όμως…
Μπορεί να με δει ο πατέρας της και να πει ότι καπνίζω και να της πει να μη μου μιλάει…
Σε πάω ένα στοιχηματάκι ότι θα βγω μαζί της σε ένα μήνα.
Φτάνει να μη με καρφώσει κανείς ότι είμαι Σύριος..